Zinderende woordenbundel die oproept tot eerlijkheid en authenticiteit

Toen ik de vraag kreeg of ik de nieuwste dichtbundel van Myriem El-Kaddouri wilde recenseren, heb ik toch even geaarzeld. Ik waardeer tintelende zinnen en krachtige taal enorm, maar ik vreesde dat het beoordelen van een dichtbundel mij woordeloos zou maken: hoe zou ik immers taal kunnen vinden voor zo veel zorgvuldig gekozen woorden? Pleinvrees dus, waardoor ik het lezen van deze bundel een hele tijd voor me uitgeschoven had. Ten onrechte, moet ik nu schoorvoetend bekennen. Toen ik eenmaal begonnen was, was ik niet meer te houden en duidde ik gulzig heel wat beklijvende zinnen aan. Ik presenteer je graag een bloemlezing:
- Mijn oorsprong worstelt in warm zand;
- Ik ben de botsende verhalen, plagieer vervreemde werelddelen;
- Ik heb taal in mij, genoeg om weinig te zeggen;
- Mijn tussen twee talen twijfelende tong;
- De avond drapeert zich om me heen;
- Je leerde me dat liefde nooit zo aanwezig is als in haar afwezigheid;
- Wij vrouwen, we maken samen nieuwe taal, we dansen op de weggeveegde grenzen, in onze lange bontgekleurde jurken.
Myriem El-Kaddouri is Letterzetter/stadsdichter van Kortrijk, juriste van opleiding, Marokkaanse van origine. Deze 3 facetten kan je terugvinden in haar bundel. In het eerste deel 'Oorsprong' is ze tastend en zoekend, in het tweede deel 'Tussen ruimte' mijmerend en wanhopig (mijn lievelingsdeel trouwens!) en in het laatste deel 'Verzet' worden haar woorden baldadiger en dwingender. Ze vertolkt de stem van de vreemde, de verlatene en de vrouw, en ik las haar gedichten als een oproep naar eerlijkheid en authenticiteit.
Haar bundel is trouwens ook geselecteerd voor de Granate Prijs: op 11 oktober weten we of ze die ook mee naar huis mag nemen. Wat mij betreft wel, want deze bundel nam mijn vooroordelen over poëzie weg en verraste me aangenaam!