Mythes en sages uit het verre noorden

Het boek "Noorse goden" van Neil Gaiman had ik speciaal bewaard voor ons Noorwegen tripje. Ik ben nu helemaal mee met de mythes en sages die hier ronddwalen: éénoog Odin en zijn eega Frigg, onverschrokken Thor met zijn gevreesde hamer Mjollnir en zijn vrouw Sif met gouden haar, gemene snoodaard Loki die van gedaante kan veranderen, Kvasir de wijze, de Midgaardslang, de beeldschone Freya ... Gaiman vertelt over de voortdurende vetes en spielereien tussen de goden en de reuzen en de dreiging van Ragnarok. Ik las mijn gezinsleden ook enkele fragmenten voor (zijn verschillende korte verhalen) en die konden het ook wel smaken.

En ik blijf overdonderd door Noorwegen. De natuur hier, ik probeer er woorden voor te vinden, maar die schieten toch tekort. Een foto geeft absoluut niet de grandeur en veelheid weer. Eindeloze waterpartijen met glinsterend water, alsof Loki er diamanten in verstopt heeft, majestueuze bergen die waardig heersen over de wereld, al eeuwen lang, rotsen die er tussen dwarrelen alsof Thor en Odin een spelletje steentjes werpen gespeeld hebben en waanzinnige watervallen. En dat kilometers lang, voortdurend kom ik ogen te kort en mijn harde schijf draait overuren om alles op te slaan.
De natuur triomfeert, en als mens sta je er sprakeloos naar te staren. Je voelt je nietig, maar anderzijds voel je je zo dankbaar voor dit schouwspel. Onwerkelijk. Toegegeven, de Noren zelf zijn wel wat no(o)rsig, maar je vergeeft het hun, omdat hun land zo prachtig is.