Intrigerend debuut

Een koppel is tot elkaar gedoemd tijdens de corona-periode, maar dat loopt minder vlot dan verwacht: zij voert hele gesprekken in stilte tegen hem, haar veel oudere partner, die vergeten lijkt te zijn dat zij bestaat. De relatie lijkt stilaan uit te doven, een poging met ersatz-kind in de vorm van een cavia loopt uit op een fiasco, het stug vasthouden van hem aan routines en een obsessie met reinheid maken dat zij voortdurend op haar hoede is om hem niet voor het hoofd te stoten. En daar begint het je als lezer een beetje te dagen: wat is er in hemelsnaam met hem aan de hand? Gedurende het ganse boek had ik een unheimlich gevoel: Waarom praat en denkt hij voortdurend aan zijn zoon Joris, zijn kind uit een vorige relatie, en wat is dat met die luchtigheid die hij pretendeert over telefoontjes en brieven, waar hij niets over kwijt wil? Nee, met die rare kwibus sympathiseer je als lezer absoluut niet. Tot er plots het één en ander duidelijk begint te worden...

Dit debuut is er eentje waar de auteur met de lezer speelt, en is een mooi voorbeeld van hoe je je personage kneedt en aan de lezer presenteert. Met de antagonist die je eerst wat argwanend, soms zelfs ronduit verbolgen leert kennen, begin je, na zijn ontboezemingen, toch wel een beetje medelijden te krijgen als de maskers vallen. Alhoewel...

Er zaten soms wat passages in die voor mij net iets te langdradig waren, en de opbouw van spanning werd naar mijn aanvoelen ook soms nét iets te snel afgebroken, maar, in tegenstelling tot veel debuten, is de taal wel to-the-point, en zat er gelukkig niet te veel 'showing off' in, waar ik me vaak aan erger bij debuten.
Dit is het eerste boek van de geselecteerden voor de Bronzen Uil 2024 dat ik lees, en het maakt mij alvast nieuwsgierig naar wat de andere debutanten in petto hebben!