Een beeldroman die resoneert!

Een vuistdikke graphic novel serveert Joris Vermassen ons, eentje waaraan hij ettelijke jaren werkte en waarin hij ons het verhaal vertelt van zijn grootvader Alois. Die laat anno 1914 zijn verloofde en hoogbejaarde moeder achter om noodgedwongen te gaan vechten in een zoveelste nutteloze oorlog. En voor u denkt: ach ja, die oorlogsverhalen, daar heb ik mijn buik al van vol: deze graphic novel is veel meer dan een zoveelste oorlogsverhaal.
Alois wordt, na enkele maanden duffe oorlogsellende, overgeplaatst naar Frankrijk, waar hij mee helpt bouwen aan een 'vakschool voor verminkte soldaten'. Zelf hovenier zijnde, krijgt hij de opdracht een groenselhof en een lusttuin aan te leggen, en de herstellende soldaten op te leiden en vertier aan te reiken tijdens hun herstel. In zijn vrije uren wandelt hij, verwondert zich over de natuur en komt terecht bij de tuinen van Monet, met wie hij een warme vriendschap opbouwt.
Ondertussen stuurt hij brieven aan zijn beminde Clothilde, die in bezet Vlaanderen op hem wacht, en ook hem met pen en papier op de hoogte houdt van het reilen en zeilen in hun dorp.
Een mooi tegengewicht voor de plichtsgetrouwe en hevig katholieke Alois is zijn gezellige gezette bon vivant Raymond, een eerste klas rokkenjager die geen blad voor de mond neemt en vaak in scheldtirades vervalt. Heerlijk personage!
Wat deze graphic novel zo fascinerend maakt, zijn meerdere zaken. Eerst en vooral natuurlijk de uitgepuurde tekeningen: het kleurenpalet dat Joris Vermassen gebruikt is schaars (roze-, blauw-, bruin- en grijstinten), maar van een integere schoonheid. Het lijnenspel waarmee hij de oorlog evoceert wordt zachter wanneer hij in contact komt met Monet. De verschillende perspectieven en contrast licht-donker maken dat het verhaal bij de lezer resoneert.
Anderzijds is er natuurlijk de correspondentie tussen Alois en Clothilde, waar beiden de juiste woorden zoeken om elkaar te sparen voor de ellende en waar het gemis doorheen meandert, geschreven in een puntgaaf Nederlands in prachtig geschilderde woorden. Het deed me intens verlangen naar de vertraging en zorg van het brievenschrijven van weleer, een gebruik dat nu helaas verdwenen is.
En tot slot zijn de beklijvende en wonderschone zinnen van Rainer Marie Rilke vermeldenswaard, die Joris Vermassen aan het begin van ieder nieuw hoofdstuk zorgvuldig geselecteerd heeft. Ze passen wonderwel bij de inhoud van wat volgt, en zijn een enorme verrijking bij de beelden en brieven.
Kortom: deze beeldroman moet u niet enkel dringend lezen, maar vooral ook koesteren: het heeft mij alvast helemaal overrompeld.