Bijzonder geslaagd vormexperiment!

Het gegeven van tijdsreizigers is op zich niet nieuw, maar de opbouw van dit boek is werkelijk zeer bijzonder. Davide Morosinotto kennen we vooral van zijn historische verhalen die hij op verschillende plaatsen in de wereld laat afspelen (erg genoten van De verloren bloem van de sjamaan, De laatste jager en De zoon en de zee), maar met 'Tijdfixers' daagt hij zichzelf uit en kiest voor een science-fiction verhaal en tevens een vormexperiment voor zichzelf en de lezer!
Laat me mezelf even verduidelijken: de plot gaat als volgt: een bomaanslag is op til in een Italiaanse school. Mirelle komt uit de toekomst, en probeert deze bomaanslag te voorkomen door op subtiele wijze iets te veranderen, zodanig dat de bom niet zal ontploffen. Iets wat ze al vaker gedaan heeft, want ze werkt voor een organisatie, Loods 42, die probeert de wereld te behoeden van nakend onheil. Maar deze missie verloopt niet van een leien dakje, want ze wordt voortdurend gedwarsboomd...
Tot zover de inhoud. Maar dan doet Davide Morosinotto iets bijzonders met de vorm. Hij geeft je namelijk als lezer de keuze: ofwel lees je het boek zoals het gedrukt staat (en dat is chronologisch), ofwel kan je er voor kiezen om de hoofdstukken, die door elkaar gehusseld staan, één voor één te lezen. Dan zal je even vooruit moeten bladeren en nadien weer terug, maar het geeft je een ander leesavontuur, en je maakt dan, net zoals de hoofdpersonages, tijdsprongen.
Hoe origineel is dat!? Ik las het boek gewoon chronologisch, en het moet gezegd: je moet wel bij de les blijven. Maar echt: dikke duim voor dit vormexperiment! En bovendien: het boek is gedrukt lettertype Alexies, wat de leesbaarheid bevordert, zeker voor mensen met dyslexie, én de auteur geeft organisatie mee waar je terecht kan als je met psychische problemen kampt, net zoals één van de protagonisten. Dat, beste lezers, vind ik dus helemaal geweldig. Petje af, Davide Morosinotto !