Waar is W.?

W. is weg. Waar is W.? Wie is W.? Waarom is W. vertrokken? Allemaal vragen waar zijn beste vriend Olaf mee worstelt. Als Hilde (met wie hij ooit, samen met W., een olijk trio vormde) meent W. gezien te hebben, na 3 jaar afwezigheid, knettert het in Olafs hoofd. In flarden rakelt hij herinneringen op: W. die dweept met de filosofieleerkracht, W. die wandelende takken cultiveert, W. en zijn pretsarcofaag, W. die bedwelmd geraakt door drugs. W. die ongrijpbaar is, W. die hij misschien nooit helemaal gekend heeft, W. die aan Wanderlust lijdt, W. die lijkt te verdwalen in zijn eigen leven. 'Om de wereld te zien, moet je je blik afwenden,' zegt W. ooit.

Tiemen Hiemstra etaleert ons in zijn boek zijn schrijftalent, en experimenteert met de boekgeplogendheden. Dat levert een bijzonder boek op, waar ik als lezer soms zelf een beetje in verdwaalde. Herkenbaar zijn de ongekende mogelijkheden wanneer je 17-18 bent en de wereld verkent, maar ook de stress voor de keuze, die Qual der Wahl, de druk om een weg in te slaan. De vrijheidsdrang, maar ook de vrijheidsdruk.
Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik precies van dit boek vind. Het intrigeerde me, maar wist me ook nét niet helemaal op te slorpen. Misschien zegt het regelmatig terugkerende non-sensicale kinderliedje 'Oze wieze woze wieze walla kristalla' wel waar het op slaat: zoek geen betekenis, onderga gewoon. Dompel je onder en laat je drijven.