Dramatische taferelen aan de operatietafel

Chirurge Sheila opereert haar vriend – dood. Ze ontmoet een aardige vluchteling in de trein. Die belandt eveneens bij haar op de operatietafel – ook dood. Kortom, Sheila heeft grote problemen in deze Grey’s Anatomy-achtige novelle. Mentaal gaat ze helemaal naar de k….. En daarom gaat het juist. Ish Ait Hamou schreef Als je iemand verliest die je niet kan verliezen voor een Belgische campagne om geestelijke nood bespreekbaar te maken.  

Zó zit Sheila met haar vriend naar een Disneyfilm te kijken, zó overlijdt hij tijdens een spoedoperatie. Sheila staat zelf aan de operatietafel. Niet zo handig; ze heeft waarschijnlijk nooit de uitspraak van het medisch tuchtcollege uit juni 2012 gelezen naar aanleiding van zo’n zaak. In het kort komt die neer op ‘niet doen, want grote kans op gedonder’. En dat gedonder komt er. Sheila krijgt last van dwangneuroses, bezwijkt bijna onder een zwaar schuldgevoel en wordt voor straf overgeplaatst naar een provincieziekenhuis waar niemand haar vertrouwt.  

Tijdens een treinreis raakt Sheila in gesprek met de Suleyman, een Palestijn die de Nederlandse taal aardig onder de knie heeft, maar eigenaardigerwijs nog worstelt met de voorzetsels. Een christelijke Palestijn ook nog (die zijn er inderdaad): in plaats van Allah roept hij God aan… Apart. Maar goed, ook Suleyman eindigt dus door een ongelukkig toeval bij Sheila op de snijtafel. Tijdens een doktersruzie in de operatiekamer die in de populaire doktersserie Grey’s Anatomy niet had misstaan, komt ook hij te overlijden, al zijn de steekwonden die twee racisten hem hebben toegebracht daar meer debet aan dan de chaos in het ziekenhuis.  

Door deze klap raakt onze overbelaste hoofdpersoon pas echt diep in de shit. Sheila stort volkomen in. ‘Ze dagdroomde, alleen speelde zich er niets af in haar droom. Haar droom was leeg. Alles was blank. Al haar zintuigen waren op zichzelf gericht.’ Wie wel ’s een zware onheilstijding heeft gehad kent het gevoel dat Ait Hamou hier beschrijft. Put Sheila moed uit de wijsheid van haar Palestijnse vriend? ‘Moeilijke’ dingen niet vermijden, maar ‘makkelijk’ maken door er tijd en energie in te steken, raadt hij haar aan in een postuum voicemailtje. We hopen er maar het beste van.  

Ish Ait Hamou is een beetje de Vlaamse Ali B. Bekend als jurylid en coach van TV-talentenjachten. Waar Ali begon als rapper en een geslaagde overstap maakte naar het cabaret schrijverij begon Ish als danscoach en ontwikkelde hij zich tot schrijver. Zijn debuut Cécile werd goed ontvangen, en zijn tweede boek Hard Hart werd een behoorlijke bestseller.  

Als je iemand verliest die je niet kan verliezen geeft zich niet gemakkelijk gewonnen. De situaties doen geforceerd aan. Misschien is het wel heel Hollands om ‘eigen schuld’ te roepen als Sheila weer een stommiteit begaat, maar inleven in de sores van de protagonist wil dan niet zo lukken. Wie zich aan de hand van een Vlaamse auteur wil verdiepen in mensen die het mentaal moeilijk hebben, is eerder Leen Verschueren aan te raden. Maar toch, de stijl van Ait Hamou hééft iets.