Engels voor leugens: Gothic van Nederlandse bodem!

Boosaardige types bevolken de verhalen van Bertram Koeleman. Ze zijn ook weer niet zó gestoord dat we onszelf er niet in herkennen. Dat maakt de verhalen extra griezelig. In 'Haverkort de vlinder' is de hoofdpersoon een vampier die het leven uit mensen in zijn omgeving zuigt. In 'It’s a nice night for a knife fight' zijn een soort mutilatiehobbyisten aan de gang. In 'Intern' flipt een man na de dood van zijn partner en gaat hij willekeurige mensen te lijf. 'Verlangsnoeren' is een afscheidsbrief van een engerd die zijn leven overziet: hij heeft nooit van zijn partner gehouden en als ze dood is mogen de kinderen naast haar in het graf gaan liggen, die hoeft hij ook niet meer. De sfeer doet denken aan de wereld van mangastrips: geweld en emoties worden sterk uitvergroot verbeeld.

Meer conventionele teksten zijn er ook. Een jongen komt in 'Electriciteitshuisje' om door een stom ongeluk. Zijn broer heeft daar alles mee te maken. Het perspectief, dat van een prepuber, maakt het allemaal nog schrijnender. 'Verhaal halen' gaat over schrijfster Louise die wordt gegijzeld door haar romanpersonages. De clou is dat ze geloven dat zij een soort almacht heeft – zij is immers de schepper die hen heeft gecreëerd. In 'Experimenten in hekserij' ontploft moeder Lydia als ze met man en kleuters bij een stel zonder kinderen op bezoek is. "God-ver-dómme! [] Dit zet je een kind toch niet voor, Astrid! Gevulde puntpaprika’s!" Aan het eind komt de aap uit de mouw als Astrids man een hoopje aarde in de gang achterlaat. "Dat heeft níemand weer gezien natuurlijk. En Lydia maar zeggen dat we het zo makkelijk hebben. Ze zou hier een weekje moeten komen wonen. [] Alsof ik met een kind samenwoon. Met een dom, lui, onverschillig kind!"

Bertram Koeleman (1979) studeerde Engelse taal- en letterkunde. Als inkoper bij de bekende Haarlemse boekhandel H. de Vries heeft hij vast al heel wat manuscripten bestudeerd. Verhalen van hem verschenen al in literair tijdschrift De Gids en Das Magazin. En nu liggen dan zijn eigen boeken in de winkel. De huisvriend, zijn eerste roman, heeft ook al zo'n sinister plot: de beheerder van een landgoed verbergt een mensenschuwe eigenaar en de enige die erin komt is de huisvriend die elke week les komt geven. Het is ook deze figuur die deze precaire constructie aan de buitenwereld blootstelt, met horrorachtige gevolgen.

Koelemans stijl wordt weleens vergeleken met die van Paul Auster, de Amerikaanse auteur die zoveel absurdisme en verwarde persoonlijkheden in zijn boeken stopt. J.G. Ballard, met zijn apocalyptische thema’s (The chrystal earth) en perversieën (Crash)  zit er ook niet ver vandaan. De gothicverhalen klinken eigentijds en lekker tegendraads. Dat soort schrijvers zijn er in Nederland niet zoveel. We mogen benieuwd zijn naar, en een klein beetje bang zijn voor wat er nog meer uit Koelemans pen gaat vloeien.