Boosaardige verhalen

Historicus Nico Dros schreef over religieus fundamentalisme (De sprekende slang) en over ons verleden (Het angstzweet der kolonialen). In Dromen van de bok liet hij zien een hang naar het perverse te hebben. Juist in de verhalen zónder het ordinaire idioom en de gore passages (ik citeer Peter Steinz) is Dros op z’n best. Het apocalyptische, sf-achtige titelverhaal onderscheidt zich wat dat betreft in positief opzicht.

Niet de onderbuik, maar de vernietigingskracht van atoomwapens staat centraal in 'Langzaam afbouwen'. Jeruzalem is door een ondergrondse kernbom deels weggevaagd. Kondigt dit het einde van de wereld aan? Ongeneeslijk zieke Max vindt dat zo interessant dat hij een geplande euthanasie uitstelt. Dan valt de stroom uit in zijn woonplaats. Max laat zich welgemoed vollopen in de kroeg terwijl de kerken zich vullen met wanhopigen die bidden om gespaard te blijven bij het armageddon. De tegenstelling tussen Max’ toenemende levenslust en de wanhoop van degenen die zich kortgeleden nog zo goed als onsterfelijk waanden, is interessant.

In 'De meisjes' laat Dros zien wat hij nog meer kan. In deze wraakfantasie neemt ene Ties op een dag een vriendin te pakken die hem verliet voor een collega-schrijver die hij niet kan uitstaan. Dat doet hij door stiekem de minnares van die schrijver te wurgen. Op een perverse manier, dat weer wel natuurlijk. In 'Het weerzien', een vlot geschreven liefdesgeschiedenis met een zwart incestueus randje, gaan we op pad met Naomi, op zoek naar haar vader. Ze valt voor ecologisch schrijver Doeke, die haar al of niet heeft verwekt…

En dan komen we bij de perverse Niek. In 'Maagdenbloed' fantaseert hij over een bibliothecaresse die hij regelmatig tegenkomt. Ze komt noodlottig aan haar einde nadat ze is ontmaagd door een onbetrouwbare collega. Had omnipotente Niek die ontmaagding maar ter hand laten nemen, dan was er niks aan de hand geweest! (Zucht.) In 'Doorwaakte nacht' wil schrijfcursusdeelneemster Sissel zich per se aan onze onweerstaanbare literator geven. Vooruit dan maar, omdat ze zo aandringt. Mysogynist Niek vindt haar echter zo weerzinwekkend dat hij er de hele nacht niet van kan slapen.

Als je Langzaam afbouwen op deze planeet oppakt en heen en weer schudt, rammelt het een beetje. De verschillen in stijl en kwaliteit hebben daar veel mee te maken. Er staan ook iets te veel zinnen in waar je aan blijft haken. 'Aan mijn zijde trippelde Noralie in een mantelpakje, ook een eigen creatie van haar.' Huh, een creatie van kappersafval? Met ‘een eigen creatie’ was het probleem al opgelost. En wat moeten we met ‘Hij deed de kraan aan’? Wat dacht je van ‘Hij draaide de kraan open’?

Nico, je hebt het in je intrigerende werelden te scheppen. Weersta de neiging je als de Nederlandse De Sade te manifesteren. Prikkel de lezer niet met ranzigheid maar met diepgang en mysterie. Het zal juichende recensies régenen.