Hoe dieper Georgina het zoekt, hoe meer eruit komt

"Ik sta voor de deur naar mijn hoofd. De deurposten zijn beschadigd. Het zou me niets verbazen als hier af en toe iets veel te groots naar binnen werd geduwd." Als ze haar kwetsbaarheid beschrijft is Georgina Verbaan (1979) op haar best. Niets is eenvoudig voor de schuwe Verbaan, geboren in forsensenstad Zoetermeer als dochter van een half-Duitse moeder en een half-Indonesische vader. "Toen ik vanmiddag de supermarkt uit kwam lopen werd ik weer eens overvallen door de aandrang me op straat te werpen en me door de stoep heen een weg naar het centrum van de aarde te knagen."

"Ik was een allenig meisje." Een scène waarin ze met haar filmouders gaat eten geeft haar een vreemd gevoel: zelf heeft ze nog nooit met vader en moeder samen aan dezelfde tafel gezeten. Ze moest naar musicalles om socialer te worden. Daaruit kwam een carrière in de kunsten voort - een diva was geboren, maar dan wel een heel speciale diva. Soms is ze even de mevrouw uit de campagne op tv over depressie. "Er zijn van die dagen dat je je afvraagt of mensen van buiten kunnen zien hoeveel moeite het je kost om je van binnen wat af te vragen."  Haar gevoeligheid en diepgang zijn voor Georgina zegen zowel als vloek. "Het kost veel energie, maar je kunt er prima bij werken."

Als actrice pakt ze van alles aan, en met succes. Danseres (Costa), dominatrix (op toneel in Venus), crimineel (De Surprise). Een vamp die in het weekend opgekruld onder de dekens Netflix-series bingekijkt met de gordijnen dicht? "Soms ben ik trots. Maar ook… Genade. Knieval. Zelfverwijt. Vergeef me." Juist als ze - ten einde raad, volgens eigen zeggen - de blik naar binnen richt is ze op haar best. 'Gek genoeg ontstaan die [teksten] juist als ik voor een leeg scherm zit. Ik vind niks, ik beleef niks, ik ontmoet niemand, ik voel me niet goed', zei ze in een interview. Een enkele keer ligt het baasje zo intens te somberen op de bank dat prof. dr. Laurens het woord moet doen, een kater met een attitude die graag zijn DNA van plint tot plafond verspreidt.

Echt Georgina is de uitsmijter in Loze ruimte, een mini-novelle over ene Nel die avonturen beleeft met mannen. "O nee, dacht Nel, hij gaat het doen." In vintage-Georginastijl wordt ook deze copulatie een vervreemdende ervaring. "Nel moest denken aan de film The green mile, waarin zwermen vliegen uit monden kwamen."

Bij heel wat lezers van het sjieke NRC-Handelsblad gingen de wenkbrauwen omhoog toen een actrice, en dan nog wel een voormalig soap-actrice, een column kreeg. Niet alle stukken in Loze ruimte zijn schokkend of vernieuwend. Maar Georgina steekt in dit debuut Hanna Bervoets en Esther Gerritsen, gelauwerd in het genre 'aparte types', naar de kroon. Hoe dieper ze het zoekt, hoe meer eruit komt. Dat belooft wat.