Brusselmans’ ongeremde fantasieën, deel 80

Boer Achmed heeft zich na zijn vlucht uit Syrië op de akkerbouw toegelegd en klust bij (vast HB-thema-alert!) in de veehandel. Het paard dat hij te koop aanbiedt, hoe mak ook, werpt de Zeer Belangrijk Schrijver meteen bij de eerste proefrit hard op de grond. HB met een gedeukt brein af naar het hospitaal en de jeugdige vriendin, ditmaal optredend onder de naam Coco, in tranen.   Er ontwikkelt zich een spel tussen werkelijkheid en fantasie zoals Brusselmans het vaker speelt, ditmaal met een medische inslag. Chronologie is niet belangrijk:  

‘Bij sommige passages lig ik er al wel (in het ziekenhuis), bij andere nog niet. De letterkunde kent haar eigen ingrepen.’  

Liggend aan de beademing droomt HB flink. Want comateuze mensen kunnen behoorlijk absurd fantaseren, zo schijnt het. ‘Een vent vertelde mij dat hij liggend aan de beademing de hele tijd droomde van het bereiden van tonijnschotels’. In Brusselmans’ onderbewuste tollen niet zozeer visgerechten rond, maar vunzige anekdotes (‘ík ken een dokter, die had een seismoloog als patiënt met zenuwtrekkingen in z’n hand van het masturberen’), trivialiteiten (‘druiven eten bevordert de gezondheid’) en al of niet gefingeerde herinneringen (‘vroegen die werklozen aan mij als bibliothecaris om een leuk boek, gaf ik ze Baudelaire’), die met het vertrouwde gebrek aan samenhang worden gedebiteerd.  

In deel twee schakelen we over naar Steven Deym die in zijn stamkroeg verpleegster Layla de Rammelaere probeert te versieren. Deze morsige journalist, die onder een andere naam zomaar echt zou kunnen bestaan, kan bij de auteur niets goed doen, al is het maar omdat hij Brusselmans ooit een eendagsvlieg noemde die we maar niet kwijtraken. Layla vertelt op een onbewaakt moment aan Deym dat ze in het ziekenhuis HB heeft aangeraakt die daar buiten kennis ligt te wezen. Scoop! Zo kan het dat de halve wereldpers samendromt in de hal van het ziekenhuis, want het mogelijk aanstaande overlijden van de veelschrijver is natuurlijk groot nieuws. Als Mulisch op zijn beste momenten (De ontdekking van de hemel) jaagt HB de lezer hier door de ene na de andere filosofische en literaire haarspeldbocht - en dat allemaal in krakend helder proza.  

Zo’n 50 bladzijden later zijn we in deel drie weer terug bij Achmed en zijn knol om uiteindelijk in deel vijf een daverend einde van het boek, dat eigenlijk het begin van het verhaal is, te bereiken, waarin een ereplek is vrijgehouden voor de enige krant die ooit een reeks artikelen over de literaire straaljager publiceerde, Coco de deur stevig dichthoudt, we meer te weten komen over ’s schrijvers grootste fan Flora en haar zoontje Flor, Ilja Leonard Pfeijffer een serie dreunen in de maagstreek krijgt, Maartje Wortel wordt beledigd en er als vanouds voortplantingsorganen in elkaar geschoven worden. Is dit alles een droom of is dit `echt’…  

Brusselmans (1957) schreef 80 romans, won in Nederland nooit een prijs en in Vlaanderen een heel kleintje half. ‘Ik denk dat ik te grappig ben.’ Mislukt profvoetballer, ex-alcoholverslaafde, huwelijksschipbreukeling (2x), antifeminist - het jezelf overschreeuwen beheerst hij zo goed dat je nauwelijks ziet dat achter die herrie een intelligent man schuilgaat. Gerard Reve en Walter van den Broeck gelden als zijn voorbeelden: ‘zoals die een loopje nemen met de mensen…’ Vakgenoten oordelen over hem als over filmmuziekcomponist John Williams: ‘hij schreef steeds hetzelfde stuk en werd er rijk mee’.  

Onweerstaanbare nar en/of misselijkmakende seksist? Uitgeverij Prometheus (toepasselijke naam want overmoedige mythische halfgod) heeft de eer het goud uit deze onuitputtelijke taalmijn te delven. Want zijn boeken verkópen, ondanks de weigering van recensenten om ze te bespreken - soms wel een jaloersmakende 40.000 exemplaren. En dan zijn er nog de ontelbare lezingen, columns, tv-optredens… Vanuit zijn Gentse loftje, zich wentelend in zijn miljoenen, lacht Dagobert Brusselmans ons vriendelijk uit.  

Voor vereelte geesten, deze ongeremde bewustzijnsstromen. Aan de andere kant: probeer hem maar ’s zonder gniffelen te lezen.