De 20e-eeuwse Van Gogh: een leven voor de kunst

Net als die de man wiens zonnebloemschilderijen in de 19e eeuw als streken van een wilde werden afgedaan, was een eeuw later kunstvernieuwer 'Mondrian' meer kunstenaar dan zakenman en leefde hij in armoede. Wat wisten de Nederlandse en Franse bourgeois goed uit te leggen wat er mis was aan zijn werk! Doodlopend spoor, grof, afstotelijk, dat was nog de scherpzinnigste kritiek. Dezelfde types die zijn schilderijen nu voor miljoenen aanschaffen, vonden ze toen absurd - je kon niet eens zien wat het voorstelde. Léon Hanssen maakt dit in zijn liefdevolle biografie pijnlijk duidelijk hoe deze visionair naar liefde en begrip hunkerde! Goddank waren er een paar verlichte geesten die hem in de lucht hielden, zoals de zakenman Sal Slijper, en later - een enkel Amerikaanse miljonairsweduwe..
Konden we maar 100 jaar teruggaan in de tijd en hem vertellen hoeveel mensen hem willen koesteren, verzorgen, omarmen.
Gelukkig vond zijn visie in de VS wel weerklank, sterker nog daar herkende men de dynamiek van zijn werk.
Een sterkere beeldtaal ontwikkelen dan de asceet in zijn spartaanse Parijse atelier is haast niet mogelijk. Mondriaan leefde voor de kunst. Ontroerende levensbeschrijving.