‘Waar eindigt realiteit en begint rancune’

‘Als je naar de presentatie gaat van dat k..boek dan vliegen jullie eruit,’ blafte de minister. De omroepbazen wisten niet hoe snel ze de chauffeurs moesten vragen hun dienstauto’s te keren. 'En die Eljon zelf stuur ik naar huis.' Spannend moment uit het boek? Nee, echt gebeurd. ‘Roman toezichthouder valt verkeerd,’ kopte de Telegraaf. 

Waar gáát dat boek dan over? Hoofdpersoon Monique komt bij de tv in 1976, wanneer Dries van Agt en Joop den Uyl elkaar de tent uitvechten in het kabinet waar de een minister-president is en de ander minister van Justitie. (Vlaamse lezers zal dit waarschijnlijk níks, maar dan ook echt níks zeggen.) Iedereen zit achter oorlogsmisdadiger Pieter Menten aan, en dan ontkomt hij ook nog vlak voor zijn arrestatie. Omroepjournalisten maken er een enorme rel van, ieder probeert te scoren. Op zich leuk bedacht: van een hele reeks wereldschokkende gebeurtenisjes in Nederland lezen we hoe het er aan de ‘achterkant’ aan toe ging.

En hoe gáát het er dan aan toe? Een en al opportunisme natuurlijk. Likken naar boven, trappen naar beneden:

"‘Hoe kijk jij eigenlijk aan tegen presentatiewerk?’, vroeg de Adjunct Directeur.
‘Ze zijn dom, ijdel, lui en bij het minste geringste melden ze zich ziek.’
De Adjunct Directeur luisterde zoals gewoonlijk niet naar het antwoord.
‘Monique, iets voor jou?’
‘Ik doe het.’"

Zo ontwikkelt Monique zich tot minitycoon. Haar babbelprogramma ‘s middags op tv is een klapper. Onder het motto ‘peil daalt, stemming stijgt’ bedenkt ze de ene na de andere succesformule, tot de dwergwerpcompetitie waar het boek zijn titel aan ontleent toe. Of ze model gestaan heeft weet ik niet maar je kan je er iemand als Linda de Mol bij voorstellen. Frustrerend voor mannen met een groot ego om links en rechts door zo’n intelligente, charismatische vrouw ingehaald te worden. Daar zullen die misogyne ‘grapjes’ ook wel vandaan komen: "Dit is Monica Lewinsky. Ze moet de president met iets helpen waarbij hij absoluut niet gestoord kan worden." Zucht.  

Auteurs Bart In ’t Hout en Eric Eljon beweren dat er nog nooit over de onderkant van de Hilversumse matras geschreven zou zijn. Gel.. van een stel dronken aardbeien natuurlijk. Bert van der Veer, die werkelijk van álles heeft gedaan op tv-gebied tot het regisseren van DWDD toe, schreef er een boekenplank vol over. En goed ook. Wil je feitelijk? 65 jaar televisie in Nederland. Wil je geromantiseerd? Het televisie-experiment. Een egodocument? Mr. TV, het boek.  

Maar hoe zat het nou toch met die boze minister, vraag je? Dat verhaal is interessanter dan het hele boek: Laat die Eljon nou een bobobaan hebben bij een van de raarste van al die rare clubjes in Hilversum: het commissariaat voor de media, dat moet toezien op de naleving van mediawetten, en al een tijdje onder het vergrootglas ligt. Want wat hij daar uitspookt, dáár zouden ze nou ’s een boek over moeten schrijven.

‘De vraag is of de auteurs rancune en realiteit voldoende van elkaar scheiden’ schreef ene Paul Plaizier in online mediavakblad Spreekbuis. Eén sterretje voor de moeite plus een kleintje omdat die aardige stukjes er af toe in staan.