Geforceerd van-je-af-schrijfverhaal met duister perspectief

Eva wil het contact herstellen met haar gestoorde, dementerende vader Joost en neemt de hem mee naar plekken van vroeger. Dat brengt de oude man danig in de war. Is dit wraak om een verpeste jeugd? Zelf denkt Eva dat ze haar angst dat ze ‘het’ ook heeft aan het bezweren is. Ze verdenkt (achterdocht!) Joost ervan de gekte en vergeetachtigheid te simuleren, hoewel inrichtingsmedewerkers haar erop wijzen dat hij dat nu dan al 30 jaar verrekte goed volhoudt.

De lezer heeft al snel door dat die Joost een ontremde gek is Bij het minste geringste valt hij mensen aan. Bleef zijn dochters het ergste bespaard? Dat zou uitzonderlijk zijn, gezien het bij zijn geestesziekte horende grensoverschrijdende gedrag. De vraag blijft waarom Eva dat dat dan niet ziet. Liggen er bij haar ook een paar stekkers los in de bovenkamer? De dwangmatige manier waarop ze met vader omgaat, doet je het ergste vrezen. Ze vertoont ook manisch gedrag: te hard rijden, werkverslaving . Haar innerlijke realiteit is belangrijker dan die van anderen, dus waarschuwingen van de verpleegkundigen neemt ze niet serieus (hoeft ook niet, ‘want dat is toch maar gemeente-GGZ’ vertellen kennissen). Zo gaat ze Joost aaien in het ziekenhuis, die bespringt haar en vervolgens breekt ze arm als ze ontzet moet worden door een batterij verplegers. Voer voor psychologen, maar op de laatste pagina is ze nog steeds niet in therapie geweest.

Het boek schijnt veel autobiografische elementen te bevatten. Maar in de woorden van Voice-of-Hollancoach Anouk: ik gelóóf je niet. En dat terwijl authenticiteit bekentenisliteratuur juist kracht moet geven. Dat wat Beumer verborgen lijkt te willen houden schemert hinderlijk door het verhaal heen. Zo opent zich achter een op het eerste gezicht moedig - zij het nogal afstandelijk - van-je-af-schrijfverhaal wellicht onbedoeld een veel duisterder perspectief. Wat nog het meest irriteert is het opschepperige reclamejargon ('ik miste de AH-pitch mar we wonnen hem toch’) en het gedweep met ’better than thou’- types als Femke Halsema. Dit voelt net koosjer. Geef mij maar 'PAAZ'. Door zich kwetsbaar op te stellen geeft die Myrthe van der Meer dat boek me toch een power...