Dof verhaal

Als je hoofdpersoon 'Robin' heet, weet te al dat het verhaal a) depressief is of b) geleid wordt door een antagonist. In dit geval is het de eerste optie, en ik kan niet zeggen dat ik dat echt waardeer. Overigens is de enige reden dat ik dit boek gekozen heb opdat het als enige geen Engelse titel had: nogal logisch, want het komt uit 2016.

De eerste zestig pagina's van dit boek waren saai. Cis Meijer zou niet Cis Meijer zijn als er geen tweede verhaallijn in voorkwam van de antagonist, die overigens onduidelijker geformuleerde zinnen heeft dan de meerkeuzevragen op een Engelse Leestoets. Het punt is dat hierin enkel langdradige brieven voorkomen, die zo goed als niks aan het verhaal toevoegen. Het boek wordt pas interessant als het thema 'een-klas-gaat-naar-de-Ardennen' aan bod komt. (Welke Middelbare onderbouwklassen gaan er overigens op kamp naar de Ardennen? Lijkt me geweldig, wij gaan enkel naar pretparken).

De 'finale' is vreselijk: Zes hoofdstukken door aan Robin die in, om, weer in, en toen weer om het huis heenliep (ik snapte er uiteindelijk niks meer van). Ook zijn de teksten met het tweede perspectief irritant omgedraaid. Het boek is redelijk, maar wordt te veel opgevuld met bijvoeglijke bepalingen. Anders geformuleerd, als ik vijftig pagina's aan zinnen uit het boek zou verwijderen, zou je nauwelijks iets merken. Er zijn te weinig gebeurtenissen en teveel dwaalsporen, bijvoorbeeld met een Boer, die eenmaal iets onheilspellends vertelt en daarna als gevolg van budget eruit wordt geknipt. De uiteindelijke slechterik kon je niet eens weten, en zelfs met drie gokken in hoofdstuk 34 had ik het nog fout.

Grappig dat dit boek Moordspel heet. 'Vleermuis' zou veel beter passen...