Redelijk

Cis Meijer is een schrijver met een eigen stijl. Al haar boeken zijn hetzelfde: Eerst is alles prima, dan gebeurt iets vreemds, er wordt door de hoofdpersoon op onderzoek uitgegaan waarbij één à twee dreigementen en wat gevaarlijke scènes voorkomen, en de hoofdpersoon de dader al stiekem ontmoet, dan komt er een finale waarbij een hele show aan gedachtes en pijn wordt gegeven, en er is een happy end.

Het varieert enorm of ik haar boeken leuk vindt of niet. Zo gaf ik Game on maar een 5.4, maar kreeg Knock-out een geweldige 9.6, waarmee het mijn op één na lievelingsboek is. Als je een rij van boeken van slechtst naar best zou maken, dan zou ik Verdoofd een kwart onder best indelen. Het is een goed boek, maar het heeft zijn pros en cons.

Eerst een korte samenvatting. De zus van Lotte (de hoofdpersoon), Nina, is drie maanden geleden naar Parijs vertrokken om haar droom als model na te jagen. Ze beloofde Lotte elke week een kaart te sturen, om te laten weten dat alles goed gaat (ze hebben geen telefoon i guess). Hoe dan ook, op een dag komt er weer een kaart binnen, maar er staat “doe de groetjes aan mama” bij, wat erg vreemd is, aangezien hen moeder is weggegaan. Lotte bekijkt de kaart nauwkeurig en vindt een geheime boodschap erin gekrast, “hlp”. Lotte beseft dat Nina in gevaar is en begint een hele zoektocht in Parijs, maar het is er niet zo veilig als thuis, en dan gebeuren er verontrustende dingen…

Het boek begint sterk met een geheime boodschap. Lotte ziet ook constant de doodsbange ogen van Nina langs flitsen in haar gedachten, wat het boek erg spannend maakt. Het verhaal is goed verzonnen en er is een behoorlijke plot-twist. Toch kan ik dit boek geen 10,0 geven. Ten eerste voel ik niet zo’n warme band met Lotte. Ik was benieuwd wat er ging gebeuren en het boek was gelukkig niet voorspelbaar, maar Lotte vond ik niet zo interessant. Ten tweede is de omgeving naar mijn idee niet zo goed beschreven. En ten derde is de dreiging in dit boek toch wel ver te zoeken, alleen aan het eind wordt het écht spannend. Er zijn twee “moordpogingen” van de dader, maar die zijn erg slecht in elkaar gezet. Ik bedoel, een meisje op een motor achtervolgen ín het verkeer? Was dat je plan? De andere poging is dan wel wat beter, het slaat alleen nergens op dat de dader geen mes gebruikte. Maar goed, misschien ben ik te kritisch. Dit boek krijgt een 7. Waarschijnlijk had het me meer geboeid als Lotte en Nina jonger waren en het wat dreigender was. Dat is ook de reden dat veel schrijvers twee finales in een thriller zetten. En dat mis ik hier toch wel een klein beetje.