Waarom las ik deze serie niet eerder?

Het verhaal
Hazel en Jamie zijn een absolute ‘Oxymoron’: ze zijn door hun moeders voor het leven met elkaar verbonden, ze delen zelfs hun verjaardag met elkaar, echter zijn ze als dag en nacht, ijs en vuur en kunnen niet meer van elkaar verschillen. Hazel is dol op glitters, kleur en een lanterfanter, Jamie houdt van wit, zwart, grijs en is een enorme workaholic die zijn leven volgens een vaste structuur leeft. Ze haten elkaar en proberen elkaars leven zo zuur mogelijk te maken. Tot zowel Hazel als Jamie ontdekt dat de grens tussen haat en liefde flinterdun is…

Is het een aanrader?
Met het lezen van ‘Alles wat ik aan je haatte’ maak ik kennis met het werk van auteur Tamara Postma en ik vraag me na dit eerste deel af waarom ik deze serie niet eerder las. Wat een heerlijke, hedendaagse en humoristische schrijfstijl heeft Tamara, de hoofdstukken lezen zo vlot weg dat je je ereader met moeite aan de kant legt (omdat er geen andere optie is)….
Je volgt het verhaal voornamelijk vanuit het perspectief van Hazel en Jamie, af en toe afgewisseld met andere personages. Je krijgt een compleet beeld van ieder individu maar ook hun onderlinge band waardoor het lijkt alsof je vanaf de zijlijn meekijkt. De gevoelens, keuzes, gebeurtenissen en de omgeving komen zeer realistisch over. Ik hou van de trope ‘enemies to lovers’ en deze is in dit boek perfect uitgewerkt: het is genieten van de haat maar ook de liefde/chemie tussen de twee hoofdpersonages.
Na het lezen van het plot, sla je met verbazing de laatste bladzijde om en is de nieuwsgierigheid naar het vervolg enorm groot.
Tamara, je droeg het boek op aan je moeder en ik weet duizend procent zeker dat zij enorm trots op je is!
Ik kan niet wachten om in deel 2 te beginnen, op naar ‘Alles wat ik aan je miste’.