Ook technisch een meesterwerkje

Bijna alle recensies hier gaan over de inhoud, het beestachtige, de prachtige taal. Logisch, bij een goed verhaal vergeet je het boek. Het zuigt je een wereld in en laat je (als het een goed boek is) niet meer los. Ik had wat reserve, na de eerste alinea’s: gaat de schrijver dit volhouden? En ja! Van begin tot eind een prachtboek. Met veel vaart, vind ik. Niet alleen door de beelden en het bloemrijke (Achterhoekse) taal. (De regio Amsterdam is wat oververtegenwoordigd in de Nederlandse literatuur, dus dit doet recht aan de andere Nederlandse dialecten dan het Hollands…) Wilbrink weeft organisch heel veel thema’s in elkaar, zonder dat het ergens gekunsteld wordt. Meesterlijk!
Maar wat mij betreft dreigen we te vergeten dat dit boek ook technisch verschrikkelijk goed in mekaar steekt. Als een Lee-Enfield. Of liever nog een BSA. Ook die techniek vergeet je op de knippen en in het rulle zand. Dan wil je razend snel naar de finishvlag. Wat een stuurmanskunst, wat een schoonheid, wat een binnenkomer in de Nederlandse literatuur.