Portret van een dorp, van een beroep, een tijdperkje…

Wat is dit nou, een portret van een dorp, van een beroep, een tijdperkje..? Of van alles een beetje? Het is poëtisch én feitelijk, mooie observaties én gedegen onderzoek. En schrijven dat die man kan.

Een enkele keer zie ik wat te veel herhaling, bijvoorbeeld de verbazing dat zoveel kunstenaars het dorp bezochten. En soms kan Brokken zich wel erg vastdraaien in een nevenlijntje.

Voorbeeldje?

“In 1911 wordt zoon George geboren in Moskou, de moeder is Margarita Yurievna Berngoff, die hetzelfde beroep heeft als de vader: kunstschilder. Zij is een leerling van de dan zeer beroemde landschaps- en portretschilder Leonid Pasternak, vader van Boris Pasternak, schrijver van Dokter Zjivago, een andere vedette uit mijn literaire voorkeurskabinet.”
En even verder:
“Zoon George doorloopt het Deutsches Realgymnasium in Den Haag, spreekt alleen Russisch en Duits, zal toch een veel geconsulteerd orthopedisch chirurg in Nederland worden en hoogleraar in de orthopedie aan de universiteiten van Saarbrücken, Bazel en Nijmegen. Op zijn oude dag gaat hij kunstgeschiedenis studeren in Zürich…”

Dat vind ik eerlijk gezegd een beetje veel van het goede. Maar toch, wat een mooie kaleidoscopische beschrijving van Volendam als kunstenaarsenclave. De mooiste observaties (hoewel niet nieuw), is dat de kunstenaars Nederland hebben leren kijken.

En dan deze, over de landwinning? “Grond was waar het Hollanders nog veel meer aan ontbrak dan aan verfijning.” Ik vind dat een pareltje.

Ondanks de wat grillige structuur en de vele feitjes, een heerlijk boek. En dan vooral omdat Brokken zo enorm goed kan schrijven. Het boek leest zichzelf.