Lezersrecensie
Het belang van archiveren
Ergens in het begin overdenkt hoofdpersoon Pierre het bewaren van dingen, het herinneren eigenlijk: ‘Meer nog dan al het andere leerde mijn vader me dit: dingen waren niet zomaar voorbij. Gebeurtenissen vielen na te zoeken, lieten zich tot op het uur nauwkeurig reconstrueren. Mensen, ja, die konden zomaar verdwijnen, zonder dat iemand het zag aankomen of kon verklaren, maar spullen en woorden bleven bestaan.’
Wat volgt is een roman over volwassen worden, onzekerheid, ambitie - en dan vooral de ambitie om dingen te bewaren, vast te houden. Natuurlijk gaat het daarna over afscheid en verlies, op allerlei manieren. Een literair tijdschrift, agenda’s vol aantekeningen, oude kranten, vriendschappen en zelfs mensen. En dan soms het keihard werken aan iets. En andere dingen gewoon automatisch, zoals een antwoordmail. Of ze gaan langs je heen, zoals een bezoekje aan de opticien, een broodje of een leven met iemand. Een verhaal over een vader die alles bewaart en een zoon die in veel opzichten op hem lijkt.
Arabesk
Een paar voorbeeldjes van het bewaren in deze roman? Hoofdredacteur Koen van het tijdschrift Arabesk die bij een van de vele foto’s roept dat dit een iconisch beeld gaat worden, terwijl de lezer daar zijn twijfels over heeft. Of de redactie die zich keer op keer voorneemt om het over de toekomst te hebben, terwijl de vergaderingen toch elke keer over het verleden gaan. Ik weet dat het niet mag, maar ik moest toch elke keer eventjes aan De Revisor denken, het echt bestaande blad, waar schrijver Thomas Heerma van Voss redacteur van was.
Groen gras
En dan die mopperende vaderfiguur (type Arend Jan Heerma van Voss) als een arts aan hem vraagt: ‘Het gras is groener aan de overkant?’ En dan (inderdaad) zijn laconiek brommende antwoord: ‘Het gras is gewoon niet zo groen.’ Wat een prachtig kleurrijk en liefdevol portret. Uiteindelijk verlegt het verhaal zich meer naar de vader. De toon is wat minder laconiek, de humor mild-zwart en warm.
De grote vraag die tot het eind over dit mooie boek blijft hangen: ‘Hoe kunnen we dit vasthouden?’ Wat mij betreft is dat de schrijver Thomas Heerma van Voss gelukt.
Wat volgt is een roman over volwassen worden, onzekerheid, ambitie - en dan vooral de ambitie om dingen te bewaren, vast te houden. Natuurlijk gaat het daarna over afscheid en verlies, op allerlei manieren. Een literair tijdschrift, agenda’s vol aantekeningen, oude kranten, vriendschappen en zelfs mensen. En dan soms het keihard werken aan iets. En andere dingen gewoon automatisch, zoals een antwoordmail. Of ze gaan langs je heen, zoals een bezoekje aan de opticien, een broodje of een leven met iemand. Een verhaal over een vader die alles bewaart en een zoon die in veel opzichten op hem lijkt.
Arabesk
Een paar voorbeeldjes van het bewaren in deze roman? Hoofdredacteur Koen van het tijdschrift Arabesk die bij een van de vele foto’s roept dat dit een iconisch beeld gaat worden, terwijl de lezer daar zijn twijfels over heeft. Of de redactie die zich keer op keer voorneemt om het over de toekomst te hebben, terwijl de vergaderingen toch elke keer over het verleden gaan. Ik weet dat het niet mag, maar ik moest toch elke keer eventjes aan De Revisor denken, het echt bestaande blad, waar schrijver Thomas Heerma van Voss redacteur van was.
Groen gras
En dan die mopperende vaderfiguur (type Arend Jan Heerma van Voss) als een arts aan hem vraagt: ‘Het gras is groener aan de overkant?’ En dan (inderdaad) zijn laconiek brommende antwoord: ‘Het gras is gewoon niet zo groen.’ Wat een prachtig kleurrijk en liefdevol portret. Uiteindelijk verlegt het verhaal zich meer naar de vader. De toon is wat minder laconiek, de humor mild-zwart en warm.
De grote vraag die tot het eind over dit mooie boek blijft hangen: ‘Hoe kunnen we dit vasthouden?’ Wat mij betreft is dat de schrijver Thomas Heerma van Voss gelukt.
1
Reageer op deze recensie