Wieringa’s tapas

Ik houd van bijna elke zin die Tommy Wieringa’s op mijn bordje legt. Ook in deze korte schetsen.

Nee, het heeft niet de kracht van zijn romans, waarin hij je stap voor stap meeneemt in een zeer herkenbaar en toch individueel universum. Het is, denk ik, net als met de tekeningen van de heel grote meesters: je ziet het ontstaan, de verwondering, het snelle (vaardige) observeren en dan vastleggen.

Ik mag meekijken en zie de kronkels (het Milanese hotel), het venijn (Greer, de tapasbar in Birmingham), de bewondering (Conijn, Babel natuurlijk). Het pessimisme ook: het is weer even vrede in Gaza, tijdens een van zijn reizen; maar leer Wieringa de fundamentalisten kennen. Ik geniet van zijn verbazing (Bateau ivre, om maar eens wat te noemen; was die hond nou ook dronken?) en zijn humor (overal).

Een paar verhaaltjes, wegleggen, iets anders lezen, er weer bij pakken, lachen, genieten en weer even wegleggen. Dan blijft het mooi. Toetjes, zijn het, amuses, tapas, geen maaltijden. Dat denk ik, als er weer een vergelijking opborrelt. Ja, het is niet allemaal Babel wat de klok slaat, en dat weten Wieringa en zijn lezers ook wel. Maar wel erg lekker.