Lezersrecensie
Slordig, plichtmatig, maar toch de moeite waard
Het volgende deel in een prachtige serie. Maar deze viel toch tegen. Slordig geschreven soms, slordig vertaald op andere momenten. Waarom dan toch uitgelezen?
Het mooie van deze serie ‘compleet’ (en de Engelstalige variant ‘All the Songs’) is dat je aan de hand van de muzikanten door het oeuvre van een artiest wandelt. Vaak opnieuw stilstaan bij nummers die je soms al goed meent te kennen. Maar dan ontdek je een melodie, een klank, een akkoord of een ritme. Een instrument of effect dat net dat extra geeft aan een nummer. Of de afgesleten banden van de vele overdubs. En soms wat biografische informatie: dronken, 23 uur onafgebroken opnemen of bijvoorbeeld liefdesverdriet. Je voelt je soms een stagiair van de beste producers en geluidstechnici.
Het deel van Prince valt tegen. Het staat vol foutjes. Soms is dat de vertaling. Op 104 is de Canadese Joni Mitchell ineens de ‘Koningin van de Engelse folk’? De mannelijke arrangeur Clare Fischer is af en toe even vrouw, soms gaat het over ‘haar’ zoon… Foutjes met d en t. Triplets zijn triolen, maar triplet meter is een driekwartsmaat (bij A Place in Heaven bijvoorbeeld). Een gitaar opnemen tussen de knoppen??? Dat moet waarschijnlijk ‘aan de mengtafel’ zijn en niet de toonregeling van een gitaar… Een omgekeerd schema? In een boek over de muziek, zou het jargon in ieder geval goed vertaald moeten worden.
Ook de schrijver zit er regelmatig naast. Een akoestische gitaar, staat er, terwijl een elektrische klinkt. De lijst met gebruikte instrumenten is anders dan bij de andere boeken in de serie wat gemakzuchtig overgenomen van de cd. Bij de andere delen kwam die uit onderzoek in de archieven van de studio. Of gewoon goed luisteren wat je hoort. Jazz en funk zijn niet de specialismen van Clerc. Een walking bas is echt wat anders dan de funk van ‘Rest of my life’ (364). Een nummer in zes achtsten en dan schrijven dat het ‘een trieste ballad in triolen’ is. Dit boek is niet geschreven voor muzikanten, maar voor fans.
Bij Joint 2 Joint: de effecten zijn te talrijk om ze allemaal te noemen. Wat mij betreft is dat nou juist de fun van de ‘Compleet-serie’: de details van de muziek, muzikanten, effecten en zo.
Slordig is jammer, maar wat me nog wat meer stoort: ik mis de lol die uit die andere delen spreekt. Het voelt als een wat plichtmagige invuloefening van een keurige, maar niet erg enthousiaste klerk. Veel biografie, relatief weinig over de muziek. Jammer.
Waarom dan toch helemaal uitgelezen? Omdat het het perfecte excuus is om een paar uur met een koptelefoon de prachtige muziek van Prince te herontdekken! Wat een muziek: wat een talent, creativiteit en wat een doorzettingsvermogen. Ook van de medemuzikanten, als die af en toe ook mee mogen doen.
Het mooie van deze serie ‘compleet’ (en de Engelstalige variant ‘All the Songs’) is dat je aan de hand van de muzikanten door het oeuvre van een artiest wandelt. Vaak opnieuw stilstaan bij nummers die je soms al goed meent te kennen. Maar dan ontdek je een melodie, een klank, een akkoord of een ritme. Een instrument of effect dat net dat extra geeft aan een nummer. Of de afgesleten banden van de vele overdubs. En soms wat biografische informatie: dronken, 23 uur onafgebroken opnemen of bijvoorbeeld liefdesverdriet. Je voelt je soms een stagiair van de beste producers en geluidstechnici.
Het deel van Prince valt tegen. Het staat vol foutjes. Soms is dat de vertaling. Op 104 is de Canadese Joni Mitchell ineens de ‘Koningin van de Engelse folk’? De mannelijke arrangeur Clare Fischer is af en toe even vrouw, soms gaat het over ‘haar’ zoon… Foutjes met d en t. Triplets zijn triolen, maar triplet meter is een driekwartsmaat (bij A Place in Heaven bijvoorbeeld). Een gitaar opnemen tussen de knoppen??? Dat moet waarschijnlijk ‘aan de mengtafel’ zijn en niet de toonregeling van een gitaar… Een omgekeerd schema? In een boek over de muziek, zou het jargon in ieder geval goed vertaald moeten worden.
Ook de schrijver zit er regelmatig naast. Een akoestische gitaar, staat er, terwijl een elektrische klinkt. De lijst met gebruikte instrumenten is anders dan bij de andere boeken in de serie wat gemakzuchtig overgenomen van de cd. Bij de andere delen kwam die uit onderzoek in de archieven van de studio. Of gewoon goed luisteren wat je hoort. Jazz en funk zijn niet de specialismen van Clerc. Een walking bas is echt wat anders dan de funk van ‘Rest of my life’ (364). Een nummer in zes achtsten en dan schrijven dat het ‘een trieste ballad in triolen’ is. Dit boek is niet geschreven voor muzikanten, maar voor fans.
Bij Joint 2 Joint: de effecten zijn te talrijk om ze allemaal te noemen. Wat mij betreft is dat nou juist de fun van de ‘Compleet-serie’: de details van de muziek, muzikanten, effecten en zo.
Slordig is jammer, maar wat me nog wat meer stoort: ik mis de lol die uit die andere delen spreekt. Het voelt als een wat plichtmagige invuloefening van een keurige, maar niet erg enthousiaste klerk. Veel biografie, relatief weinig over de muziek. Jammer.
Waarom dan toch helemaal uitgelezen? Omdat het het perfecte excuus is om een paar uur met een koptelefoon de prachtige muziek van Prince te herontdekken! Wat een muziek: wat een talent, creativiteit en wat een doorzettingsvermogen. Ook van de medemuzikanten, als die af en toe ook mee mogen doen.
1
Reageer op deze recensie