Liefde kiest haar eigen pad

Voor Hebban mocht ik de roman Als ik je vergeet van N.S. Perkins, vertaald door Tasio Ferrand, lezen in ruil voor mijn eerlijke recensie.
Wren een gedreven advocate, ontmoet Aaron op een zeer moeilijk moment in haar leven. Ze heeft net te horen gekregen dat ze draagster is van het gen voor vroegtijdige Alzheimer. Ze bouwt een muur om haar heen en houdt iedereen op afstand. Ze wil de mensen om haar heen geen pijn doen.
Aaron is een succesvolle, gepassioneerd tekenaar van videogames maar wordt geconfronteerd met de dagelijkse leiding van een kerstboomgaard. Door een foute diagnose kampt zijn vader met desastreuze gevolgen en heeft verschillende beperkingen waardoor hij zijn bedrijf niet kan voortzetten. Aaron en zijn familie besluiten een procedure op te starten en na een eerder succesvolle zaak van Wren besluiten ze haar te vragen om de zaak op zich te nemen.
Langzaam aan vervagen de professionele grenzen en krijgen Wren en Aaron een relatie, iets wat Wren uit alle macht tegen probeert te houden. Maar liefde laat zich niet tegen houden.

“Aan mijn liefste." De herinneringen die ik met jou heb zijn mijn kostbaarste bezit”

Als ik je vergeet is een boek wat het in zich heeft om verfilmd te worden. De locatie past prima in een winterse setting en de personages en thema’s zijn zodanig realistisch en kwetsbaar dat het prima materiaal is voor een feel good movie.
Je leest telkens vanuit het perspectief van Wren en Aaron, dat geeft je een gevoel dat je dicht bij de karakters staat.
Wat sterk is van deze roman zijn de realistische beschrijvingen hoe Aaron omgaat met de ziekte en de daaruit voortvloeiende beperkingen van zijn vader en hoe Wren probeert te dealen met de wetenschap dat zij ooit Alzheimer krijgt. De bezoekjes aan haar moeder zijn hartverscheurend en confronterend en geven een beeld wat Alzheimer betekent.
Wren denkt de liefde en de daarbij horende gevoelens op afstand te kunnen houden maar ze heeft geen rekening gehouden met de volhardendheid van Aaron.
Aaron probeert er alles aan te doen om haar te doen beseffen dat het leven nu geleefd moet worden.
“Het kan mij niet schelen dat je niet genoeg van jezelf houdt om te geloven dat ik gelukkig zou zijn met jou. Daar gaan we aan werken, en in de tussentijd hou ik genoeg van je voor ons allebei”
Naast het warme verhaal schuurt het af en toe ook. De thema’s vind ik aansprekend, Alzheimer maar dan op jonge leeftijd, chronische ziekte, dementie, mantelzorg, rouw en verlies. N. S. Perkins heeft deze thema’s liefdevol en met respect beschreven, geen wonder omdat ze deze thema’s ongetwijfeld als arts in opleiding tegenkomt. Haar schrijfstijl is sowieso erg prettig.
Dit boek ademt een hartverwarmende en hartverscheurende sfeer uit en Perkins weet deze twee vloeiend in elkaar over te laten gaan.
Hebban en Uitgeverij Zomer en Keuning wil ik bedanken voor het ter beschikking stellen van het boek in ruil voor mijn eerlijke mening.

"Is het beter om liefde te verliezen dan om nooit lief te hebben gehad?"