Een persoonlijk, kwetsbaar en vooral prachtig debuut

In kinderboekenland werd er al meteen over ‘Oever’ gefluisterd: dit boek is een indrukwekkend debuut. Dan kun je als lezer alleen maar hopen dat het verhaal daadwerkelijk zo goed is als men beweert.

Ja, het is zo goed. Het prachtig. ‘Oever’ is een klein verhaal geschreven in prachtige taal, over echte mensen met echte gevoelens.

‘Oever’ gaat over Jip, een leerling op de middelbare school, die voor de meivakantie een lastige opdracht krijgt: maak een zelfportret. Het tekenen is niet het probleem, daar heeft Jip talent en liefde voor. Maar die opdracht… Terwijl Jip zoekt naar inspiratie en herkenning, is alles een afleiding. Verliefdheid op de nieuwe jongen in de klas, onbegrip van klasgenoten, insecten. En Oever, de jongen de ooit zo belangrijk was en een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Het leven is voor Jip een worsteling, een zoektocht naar zichzelf.
In alles is ‘Oever’ prachtig. Taal die zowel poëtisch als puur is; Volbeda schildert met woorden. Het boek staat vol met mooie zinnen en alinea’s, waardoor je constant wilt teruglezen om de woorden nogmaals in je op te nemen.

Zoals dit:

“Ik zette mijn fiets in de garage. De donkerblauwe wol van mijn trui zat vol met pluisjes van paardenbloemen van het veldje. Er was zomaar een klein sterrenstelsel meegelift.”

En:

“Daarom biologie.
Omdat dat alles wat leeft bestudeert, en omdat ik meestal het gevoel heb dat ik zelf niet helemaal leef.
De momenten dat ik me levend voel, durf ik niemand te vertellen.”

‘Oever’ is een boek over een tiener op zoek naar zichzelf, maar wel een verhaal dat ontzettend persoonlijk, kwetsbaar en ontroerend is geschreven. Het verhaal is niet alleen beeldschoon opgetekend, het heeft ook een hele fijne, kalme uitwerking tijdens het lezen.
Een boek dat je laat voelen, laat begrijpen. Een boek dat je gelezen moet hebben.