Lezersrecensie
Een rouwboek met échte emoties
Mélissa Da Costa zal eeuwig verbonden worden met de bestseller Al het blauw van de hemel. Haar tweede roman De dagen die komen (Les lendemains) kan je niet vergelijken met de voorafgaande hype. Het verhaal blijkt veel kleiner, figuurlijk en letterlijk. Waar Al het blauw van de hemel 636 bladzijden telt, bestaat haar tweede roman uit 281 bladzijden. Waar je in de hype op roadtrip vertrok, blijf je in De dagen die komen op één enkele plek: een afgelegen huis in Auvergne.
*De wereld van Amande is door een tragedie weggeveegd. Door verdriet en gemis trekt ze zich terug in een afgelegen huis te Auvergne. Een huis waar ze door de pijn stapt, een allesoverheersend verdriet met zich meedraagt. Wanneer ze de volgeschreven kalenders van de voormalige bewoonster vindt, geraakt Amande in de ban van het schrijfsel. De kalenders en notities geven haar recht om de zon te zien, maar vooral terug aan de slag te gaan. Met de zon mee vult ze haar dagen met de handen in de aarde. De natuur wordt Amande haar troost.
De dagen die komen is een rouwboek . De schrijfster weet een fictief verhaal zeer waarachtig neer te pennen. Emoties zoals gemis, pijn en verdriet blijven overeind, maar ook de eenzaamheid rond rouw schuwt de schrijfster niet. Net zoals in haar vorig boek geniet je van de eenvoudige schrijfstijl die prachtige natuurbeschrijvingen neerzet. Een zonnetje weet Da Costa tot een ‘zon met warme zonnestralen’ neer te zetten, bloemen worden ‘weelderige witte sterrenbloemen’. De lezer geniet van de sfeer rond het kleine huisje. Gaandeweg wordt het koude huisje een warme thuis, zonder dat de schrijfster lang zinnen of moeilijke woorden nodig heeft. Hoedje af voor de vertalers Anne van der Straaten en Els Dekker. De dagen die komen, fictie vergoten met échte emoties. Mag je haar hype vergelijken met De dagen die komen? Nee. Haar tweede verhaal leest groot door de grootheid van de natuur.
'Het is zelfgeknutseld geluk, maar geluk blijft het.'
*De wereld van Amande is door een tragedie weggeveegd. Door verdriet en gemis trekt ze zich terug in een afgelegen huis te Auvergne. Een huis waar ze door de pijn stapt, een allesoverheersend verdriet met zich meedraagt. Wanneer ze de volgeschreven kalenders van de voormalige bewoonster vindt, geraakt Amande in de ban van het schrijfsel. De kalenders en notities geven haar recht om de zon te zien, maar vooral terug aan de slag te gaan. Met de zon mee vult ze haar dagen met de handen in de aarde. De natuur wordt Amande haar troost.
De dagen die komen is een rouwboek . De schrijfster weet een fictief verhaal zeer waarachtig neer te pennen. Emoties zoals gemis, pijn en verdriet blijven overeind, maar ook de eenzaamheid rond rouw schuwt de schrijfster niet. Net zoals in haar vorig boek geniet je van de eenvoudige schrijfstijl die prachtige natuurbeschrijvingen neerzet. Een zonnetje weet Da Costa tot een ‘zon met warme zonnestralen’ neer te zetten, bloemen worden ‘weelderige witte sterrenbloemen’. De lezer geniet van de sfeer rond het kleine huisje. Gaandeweg wordt het koude huisje een warme thuis, zonder dat de schrijfster lang zinnen of moeilijke woorden nodig heeft. Hoedje af voor de vertalers Anne van der Straaten en Els Dekker. De dagen die komen, fictie vergoten met échte emoties. Mag je haar hype vergelijken met De dagen die komen? Nee. Haar tweede verhaal leest groot door de grootheid van de natuur.
'Het is zelfgeknutseld geluk, maar geluk blijft het.'
2
Reageer op deze recensie