De onrust van Shibata

De Japanse schrijfster Emi Yagi schreef haar debuut ’s nachts in flarden nadat ze 12 uur per dag als redacteur voor een populair vrouwenblad werkte. Zelf na het publiceren van dit debuut - in 28 talen verschenen - combineert ze schrijven met haar fulltime baan. De schrijfster belicht in haar debuut de eenzaamheid en het zoeken naar een eigen plek binnen de veeleisende Japanse maatschappij.

*Shibata heeft genoeg van haar rol binnen een kartonenkokerbedrijf. Er heerst een systeem waar zij als voetveeg wordt behandeld door haar mannelijke collega’s. Koffiezetten, lange uren kloppen, maar vooral de eenzaamheid hangt als een schaduw over Shibata. Ze wil ontsnappen, haar uitweg: een leugen. Ze kondigt aan dat ze zwanger is. Al gauw merkt ze een verandering. Ze krijgt meer tijd, haar rol als koffiemeisje schuift ze door naar haar collega Higashinakano. Hoe verder haar zwangerschap vordert hoe meer de realiteit en fantasie elkaar overlappen.

Het verhaal van Shibata lees je in zwangerschapsdagboekvorm. De taal is zeer eenvoudig en monotoon. Het plof blijft mijlenver weg van emoties. Vanop een afstand vervaagt de grens tussen realiteit en de verzinsels van Shibata. Waardoor je als lezer een soort onrust ervaart. Een ervaring die je katapulteert op dezelfde grens als Shibata. Geslaagd zou je denken? Toch blijf je bij de personages op je honger zitten, ze blijven wat vlak in het plot staan. Meer achtergrondinformatie of dialoog zou de lezer meetrekken in de beslissingen en emoties van Shibata. De auteur benadrukt vooral de eenzaamheid binnen de Japanse maatschappij. Het thema eenzaamheid wordt letterlijk tot bij de lezer gebracht. Deze surrealistische roman mist aan gelaagdheid, toch krijg je een bredere kijk binnen de Japanse bedrijfsmuren door de originele insteek van het verhaal.