Een onmogelijk leven ontspoort even

Zelf zegt Matt Haig dat hij veel van zijn autobiografische gevoelens van herstel en genezing in Een onmogelijk leven heeft gestopt. Zijn liefde voor Ibiza was de aanzet om het eiland als decor te gebruiken. Het uitgangspunt van deze roman heeft te maken met een natuurverschijnsel dat echt bestaat, namelijk het Posidonia-zeegras, het oudste afzonderlijke organisme op aarde.

De gepensioneerde wiskundelerares Grace leeft in verdriet en gemis. Zelf ziet ze zich als een ‘grote’ niets, niets overschaduwt door schuld. Ze erft een huisje te Ibiza van een lang verloren vriendin, niets houdt haar tegen om te vertrekken. Wanneer ze daar aankomt wordt ze nieuwsgierig naar de dood van haar vriendin. Hoe dieper ze graaft, hoe dichter ze tegen haar eigen emoties aanloopt.

Bij de start lees je heel wat wijsheden van ‘Het troostboek’ (ook van de pen van Matt Haig) terug in het verhaal. Wijsheden in prachtige citaten gegoten. Puur genot voor de liefhebber van Healing fiction. De eenzaamheid van het hoofdpersonage weet de auteur soms met een vorm van sarcasme neer te zetten. Door de humor en sarcasme voelt het plot niet te zwaar of beladen aan. Wanneer het verhaal enige vorm krijgt, zet je de eerste stappen in de magische kant van het eiland. Waar eerst troost en hoop aan het woord kwamen, geraakt de bron van emoties op de achtergrond. Het verhaal ontspoort hier door een overvloed van elementen. Jammer, als fan van Matt Haig mis je hier de betovering verweven met wijsheid. Waren de verwachtingen te hoog gespannen? Of is het de opbouw die emoties aan de kant zetten? Naar het einde toe, weet de auteur weer op zijn gebruikelijke rails te komen.