Geheel voelt soms stroef

Petina Gappah is advocate en auteur, ze wordt de stem van Zimbabwe genoemd. Haar debuutcollectie korte verhalen, de danskampioen en andere verhalen uit Zimbabwe kreeg internationale aandacht. De auteur won de Guardian’s First Book Award. Haar inspiratie voor deze debuutroman vond ze na het lezen van een artikel: in Zimbabwe zaten er slechts twee vrouwen in de dodencel. Een van de vrouwen stierf, de eenzaamheid van de situatie viel Petina op. Deze eenzaamheid wou ze verwerken in Het boek van Memory.

*Memory is berecht en veroordeelt tot de doodstraf voor de moord op de blanke Lloyd Hendricks, haar adoptievader. Ze wacht haar doodstraf in de extra beveiligde gevangenis, Chikurubi in Harare, Zimbabwe. Op aandringen van haar advocate schrijft Memory haar pijn en verdriet op. Herinneringen aan haar kinderenjaren, de tijd dat ze als kind in Township woonde. Een plek van armoede en verlangen naar warmte. Hoe is ze bij haar adoptievader terecht gekomen? Wat is er die bewuste avond gebeurd?

Gappah weet de lezer zeker te verplaatsen in de erbarmelijke omstandigheden van de gevangenis te Zimbabwe. De vriendschap tussen de vrouwen is de warmte die doorheen het plot loopt. Elk één heeft zijn humor en overlevingsdrang. Het verhaal bouwt zich zeer langzaam op naar meer kennis over de moord op Lloyd en waarheid achter de herinneringen van Memory.

Het boek van Memory heeft zeker een stevig geraamte van een goed verhaal. Een geraamte dat wankel staat, door ‘te’ veel namen, ‘te’ veel gebruik van ik, ‘te’ veel herinneringen die te pas en te onpas oppoppen valt het plot soms uit elkaar. Waardoor het lezen soms stroef verliep. Toch schets Gappah een waarheidsgetrouw beeld van de wereld in Zimbabwe, iets waar we als lezer niet van mogen wegkijken.