Een pen die nooit laat vergeten

Erik Vlaeminck schreef reeds theaterstukken en romans. Met het boek Iconen legt hij een donkere plek open van de psychiatrie tijdens de jaren zeventig. Zelf was de schrijver tien jaar werkzaam in de psychiatrie. Het aangrijpende verhaal berust op ware gebeurtenissen. Alle toestanden vonden in de werkelijkheid plaats, zij het niet op hetzelfde moment of plek. Het boek Iconen draagt hij op aan Willy, Vital, Paul en Jos, zijn patiënten die in de psychiatrie verbleven.

Wekelijks gaat broeder Medard op bezoek bij zijn dementerende stervende moeder. Aan haar bed steekt hij zijn monoloog af. Een monoloog over zijn machtsmisbruik binnen Sint Anastasius, hij heerst met harde hand over het welbevinden van de patiënten.

Als de meesterverteller neemt Vlaeminck de lezer mee binnen de muren van de psychiatrie. Muren hebben eigen verhalen, hier zijn het lugubere verhalen die je als lezer bij de keel grijpen. De auteur weet de donkerte van de psychiatrie mee te nemen binnen de katholieke kerk. Gaandeweg krijg je ook de geschiedenis van het hoofdpersonage broeder Medard, waardoor je als lezer een soort verklaring krijgt van zijn eigen demonen. Alle kanten van deze onsympathieke man worden belicht. Aan de lezer om te oordelen en het volledige beeld te scheppen. De auteur staart bekend om het aankaarten van maatschappelijke thema’s met hier en daar wat (zwarte) humor. Ook in Iconen blijft hij trouw aan zijn welbekende pen. Een pen die ‘nooit laat vergeten’.

Iconen worden wel eens vensters op de eeuwigheid genoemd, de auteur opent met het verhaal Iconen de vensters van een pijnlijke werkelijkheid die het daglicht MOET zien.