Respect. Diepe buiging.

In 2017 stelde de artsen bij Auteur en filosoof, dichter Lieke Marsman een zeldzame vorm van kraakbeenkanker vast. Waar er eerst nog hoop was op genezing keerde de kanker terug. Lieke Marsman kreeg de diagnose ongeneeslijk ziek.

Terwijl het leven de jonge vrouw toelacht, zit de dood haar op de hielen. Oog in oog met het sterven, zoekt haar geest een uitvlucht. Lieke gaat in haar essay ‘Op een andere planeet kunnen ze me redden’ op filosofische reis naar een nieuwe vorm van bestaan. In de bodem van haar eigen geest zoekt ze een soort berusting in religie, kwantummechanica, ufo’s.
De essay is geschreven met een filosofische pen, wijsheden worden parallel tegenover haar dagboekfragmenten gezet. Dagboekfragmenten tegenover korte stukjes uit dichtbunels. Haal de dichter niet uit de filosoof en die stelling past bij de essay. De dichter verschijnt op een rakende wijze doorheen de bladzijden. Teleurstelling, verdriet, maar vooral een relativerend inzicht wordt in lange citaten gegoten.

De dood is vriendelijker dan ik had gedacht: op dagen dat het leven me opjaagt en eist dat ik het beste werk ooit lever omdat in leven zijn je enige en laatste kans is op succes, op voldoening, op het maken van dingen die na je leven zullen voortbestaan, praat ik graag met de dood. En die zegt eigenlijk altijd: bestel gewoon een Thaise curry en ga een serie kijken.

De schrijfster weet beschouwingen op een scherpe moedige wijze mee te geven. Er verschijnt sarcasme wanneer de schrijfster achter de hoek van het leven kijkt. Sarcasme die troostend voelt in de doolhof van haar ziekte. Een boek dat niet eindigt bij de laatste bladzijde, maar de lezer denkend achterlaat. Woorden die blijven kleven en raken. Respect Lieke Marsman.