Een uniek donker verhaal overgoten met een portie sarcasme

Lena Kurzen (1982) zet met haar romandebuut schuilhuisje een uniek verhaal neer. Het boek prijkt op de shortlist 2024 van De Bronzen Uil. De schrijfster heeft reeds heel wat schrijverservaring met haar kort verhalen en dat ervaar je tijdens het lezen. Vanaf de start wandel je door het hoofd van het hoofdpersonage rond en daar bevinden heel wat onuitgesproken woorden.

Tijdens coronatijd, zij zit aan de tafel tegenover haar zit hij. Hij is haar iets oudere vriend, hij doet de was, heeft een bonsai boompje, kuist elke week de vloer. Ze werken samen aan tafel, beiden achter hun laptop. Zij heeft een kinderwens die wordt opgevuld door twee cavia’s, de droom over hen als gezin blijft dringen. Een gezin dat hij reeds heeft gehad, een ex-vrouw en zoon Joris. Joris waar hij geen contact mee heeft, waardoor een enorm gemis knaagt. Woorden hangen over de tafel, onuitgesproken emoties zweven over hen heen.

Vanaf de start merk je dat het een zwart verhaal is overgoten met een goed portie sarcasme. Je bekijkt het hele plot door de ogen van het hoofdpersonage en haar worstelingen in de relatie met hij. Een relatie die als het ware écht lijkt, maar onecht blijkt. Als lezer vorm je tijdens het lezen wel een eigen mening over zij en hij, wat het lezen des te boeiender maakt. Let op, je meningen moeten met momenten wat worden bijgesteld. De eerste helft is rondlopen en een beeld krijgen van het koppel, vrees niet er komt versnelling in het verhaal. Een enorme verrassende wending dringt zich op, ééntje dat de wenkbrauwen doet fronsen. De eerlijke ervaren pen van de schrijfster, leest rauw en gedetailleerd. Het maakt me wel nieuwsgierig naar het volgende werk van Kurzen.