Eyeopener! Kijken, voelen en vooral niet loslaten!

Actrice Suzanne Grotenhuis wil met haar debuut Waar zijn de wolken het belangrijke thema zelfzorg aankaarten. Je wordt onmiddellijk met de neus op de feiten gedrukt, op de boekomslag prijkt ‘een pleidooi voor minder zelfzorg’. Van deze woorden zullen menig lezers steigeren, toch na het lezen van het autobiografisch verhaal wordt deze vaststelling heel duidelijk. Een typisch debuut kan je Waar zijn de wolken zeker niet noemen, heel het verhaal is op een smartphone geschreven. Een lang geoogde notitiedocument zonder hoofdletters en leestekens (wel vraagtekens) zoals Grotenhuis neerpent in de proloog. Geen alledaags verhaal, geen dik boek soms wat gefragmenteerd, maar noem het wel een kijk hoe het anders zou kunnen.

Grotenhuis bevalt van haar tweede kind. Roze wolk, zou je denken? Nee. Ze wandelt elke dag door het park met haar zoontje gewikkeld in een draagdoek. Wandelt, omdat hij anders niet kan slapen. Zelf is ze uitgeput, ze voelt niet die gebruikelijke gelukshormonen. Moe. Alleen. De mensen en specialisten rond haar heen hebben maar één advies ‘loslaten’ en ‘zelfzorg’. Wat als deze altijd terugkomende kernwoorden niet helpen? Waarom drijven we telkens op hetzelfde advies?

Wat een eyeopener! Grotenhuis neemt een terugkomend advies en bekijkt het kritisch. Kritisch met een enorm humoristische en sarcastisch blik. En juist die blik voelt écht door haar persoonlijk relaas, woorden die je kan voelen als lezer. En nee je hebt hier geen grote moeilijke woorden nodig of lang verhaal om nood aan verbinding duidelijk te maken. Waar zijn de wolken is een verhaal waar iedereen wel herkenning in zal vinden. De samenleving, wetten worden hier op de rooster gelegd en…dit is broodnodig. Soms heb je van die boeken die iedereen moet lezen, dit debuut is er één van. Hier leer je, kijk je en voel je of leer je kijken, leer je voelen en vooral….niet loslaten.