De dagen die komen is een bijzondere roman die de lezer flink op de proef stelt door alle emoties die als vanzelf vrijkomen.

Wanneer de aarde ons de kracht geeft om weer op te staan. Een prachtig eerbetoon aan de natuur die ons verzoen met het leven.

In deze moedige en emotionele roman nodigt Mélissa Da Costa ons uit om onze zintuigen en ons hart wijd open te stellen.

Als Amande een groot verlies leidt, trekt ze zich terug in een afgelegen huis in Auvergne. Helemaal alleen in the middle of nowhere. Bereikbaar voor niemand. Telefoon onder in haar handtas, geen internet of televisie. Alleen haar eigen gezelschap. Het verdriet is hevig en de dagen gaan stilletjes voorbij. Af en toe lukt het om een paar uurtjes te slapen, maar veel is het niet. Door haar slapeloosheid duurt de tijd eeuwig en om bezig te blijven rommelt ze wat in het huis, maakt schoon en ruimt wat op. Dan denkt ze aan de kalender die ze ze onlangs van de muur heeft gehaald. Er staan allemaal notities op met wat en wanneer er wat in de tuin gedaan moet worden, het is de tuinkalender van de voormalige bewoonster. Dan besluit ze de oude, verwaarloosde tuin nieuw leven in te blazen.

‘Wat ik wil, is zo snel mogelijk weer in mijn duisternis wegkruipen.’

De dagen die komen verhaalt vanuit het perspectief van Amande, in de eerste persoon en begint op het moment dat ze het afgelegen huis betreedt. Wat voor verschrikkelijks er in haar leven is gebeurd is nog niet duidelijk, maar na een paar bladzijden is het al wel voelbaar dat er veel pijn en verdriet is. Zodra bekend wordt wat er allemaal precies gebeurd is, valt er veel te begrijpen en is het onmogelijk om niet mee te leven. Dit is een verhaal dat diep naar binnen dringt en gevoelens bij de lezer weet los te maken. Eenmaal wetende wat voor tragedie Amande meegemaakt heeft, voel je haar verdriet en soms lijkt het alsof je in haar huid kruipt zo intens is alles beschreven. Door alle emoties van pijn en verdriet die door het verhaal larderen, is het geen boek om zomaar even tussendoor te lezen. Geen verhaal om vrolijk van te worden, maar wel een die je gewoonweg moet ondergaan, moet voelen en waarbij de emoties de vrije loop moeten krijgen.

Een bijzondere roman die lang bijblijft en waar bewondering is voor het hoofdpersonage. Het zich terugtrekken lijkt een vlucht, maar het is juist moedig om ergens afgelegen te verblijven en alle tijd te nemen voor het rouwproces. Om al die emoties tot in het bot te voelen, al die pijn alleen te ondergaan. Om zo langzaam weer te helen en weer te willen leven.