Intens verhaal dat niet makkelijk te vergeten is...

Als de moeder van Nadia een nieuwe vriend krijgt, verandert het leven van de dan tienjarige Nadia. Haar moeder is dolgelukkig omdat ze er niet meer alleen voor staat en alle aandacht krijgt van haar vriend. Maar voor Nadia is het anders, haar stiefvader tiranniseert haar en maakt haar leven tot een hel. Nadia is zelf een zorgzaam iemand en in plaats van goed voor zichzelf te zorgen is ze altijd maar bezig voor anderen te zorgen. Als ze bijna vijftig is krijgt Nadia mentale en lichamelijke klachten. Haar moeder is ernstig ziek en heeft haar nodig. Maar als Nadia hulp zoekt bij een psycholoog komt alles uit haar jeugd weer naar boven. Ze begrijpt niet hoe haar moeder alles heeft kunnen laten gebeuren en hoe kan Nadia nu voor haar zieke moeder zorgen als er zoveel boosheid is?

En nu ik is een waargebeurd verhaal. De lezer wordt meegenomen naar het ‘toen’ en ‘nu’ en vanaf de eerste bladzijde is dit een verhaal dat onder de huid kruipt. Het verhaal start met dat Nadia vanwege hartklachten opgehaald wordt door de ambulance en even later onderzocht wordt in het ziekenhuis. Samen met haar vrouw Kathy wacht ze op de uitslagen en het blijkt dat Nadia veel stress heeft en dat ze meer aan zichzelf moet denken. Vanaf dat moment gaan we regelmatig terug naar ‘toen’ en lezen we een hartverscheurend relaas. Een schokkend relaas dat de lezer niet onberoerd laat. Isak, de stiefvader van Nadia, weet haar moeder heel goed te manipuleren en er zijn zelfs dreigementen dat Nadia maar naar een kindertehuis moet. Dreigementen waar haar moeder ook niet tegenop kan.

‘Ik zou me geborgen moeten voelen. En veilig. En warm. Maar ik voel niets. Niets dan eenzaamheid en een enorme leegte.’

In En nu ik zien we een meisje/vrouw die altijd maar bezig is de lieve vrede te bewaren. Altijd doen wat een ander wil, bang voor confrontaties. Altijd het kleine meisje voelen, een vrouw die door haar verleden heel onzeker is en faalangst heeft ontwikkeld. Alsof ze geen ‘normale’ volwassen vrouw mag zijn.

‘Zie je wel, ik voldoe niet. Ik mag er alleen zijn als ik de verwachtingen van anderen vervul. Ik moet mezelf wegcijferen en sorry zeggen voor wat ik niet heb gedaan. Alles voor de lieve vrede.’

Als ze eenmaal in therapie is, zijn de herinneringen die naar boven komen pijnlijk en maken verdrietig. Al deze gevoelens zijn ontzettend tastbaar neergezet in dit waargebeurde verhaal en dat raakt intens. Een verhaal dat voor eeuwig bijblijft en dat door vele gelezen moet worden. Om te begrijpen en om te zorgen dat dit soort dingen niet meer kunnen gebeuren. Helaas is het nooit meer kunnen gebeuren een utopie, want er zullen altijd geheimen achter gesloten deuren zijn, maar hoe meer openheid, hoe meer de hoop dat er ooit aan dit soort situaties een einde komt…

En nu ik is intens en kruipt diep onder de huid. Een verhaal dat niet makkelijk te vergeten is.