Lezersrecensie
Wat als het jou overkomt? Aangrijpend verhaal over huiselijk geweld.
Caja Cazemier groeide op in Groningen en woont in Leeuwarden. Na de middelbare school studeerde ze Nederlandse taal- en letterkunde. Tijdens haar studie besteedde ze veel aandacht aan jeugdboeken. Na haar studie werkte Cazemier twaalf jaar als lerares Nederlands. Sinds 2002 besteedt ze al haar tijd aan het schrijven van boeken. Cazemier schrijft voor jongeren tussen de 11 en 16 jaar. Haar verhalen gaan vrijwel allemaal over onderwerpen waarmee jongeren op die leeftijd mee te maken kunnen hebben, realistische verhalen die laten zien hoe jongeren hiermee omgaan. De inspiratie haalt ze vaak uit de actualiteit.
Moxie woont samen met haar vader, moeder, zusje en hond Wapper. Een half jaar geleden woonden ze nog in een huis met een tuin en had Moxie haar eigen slaapkamer. Nu wonen ze in een flat. Haar vader werkt in ploegendiensten in een fabriek, haar moeder werkt bij een supermarkt. Haar vader heeft vaak een slecht humeur en loopt alleen maar te commanderen. Dat ze boodschappen moet doen, of andere dingen in huis. Als het helemaal mis is, dan vallen er ook klappen. Vooral haar moeder heeft veel te verduren. Maar Moxie kan er met niemand over praten. Haar vader heeft haar namelijk gewaarschuwd, als je met iemand over thuis praat dan gaat de hond eraan...Maar wat als de situatie ondraaglijk wordt, wat moet ze dan?
'Het komt zo onverwacht en het gaat zo snel dat Moxie niet op tijd weg kan duiken. Met zijn rug van zijn hand raakt hij haar in het gezicht. Hard. Zo hard dat haar neus ervan gaat bloeden.'
Caja Cazamier heeft een fijne, toegankelijke schrijfstijl, begrijpelijke taal voor de doelgroep. Harde handen wordt vertelt vanuit het perspectief van de 13-jarige Moxie en haar verhaal is behoorlijk aangrijpend. Kinderen horen op te groeien in een veilige omgeving, maar dat gaat voor Moxie en haar zusje niet op. De verantwoordelijkheid die Moxie toebedeeld krijgt maakt haar vroeg volwassen en ontneemt haar het kind mogen zijn. In dit boek wordt de nadruk gelegd bij de gevoelens en gedachten van Moxie, die van haar zusje en haar moeder zijn wat onderbelicht. Als volwassen dit boek gelezen te hebben, zijn heel veel gevoelens wel in te vullen, en een aantal dingen zijn ook begrijpelijk. Maar is dit voor een jongere ook al mogelijk. Of roept het juist extra vragen op?
Wat de auteur heel mooi heeft weten neer te zetten is hoe het is om in een onveilige situatie te leven. En wat dat doet met een opgroeiende tiener. Een tiener die ondanks alle ellende thuis toch erin slaagt de dingen te ontdekken en ondervinden die elke tiener doet. Alleen moet deze tiener voortdurend op haar hoede zijn, wat het allemaal minder leuk maakt. En gelukkig heeft ze een aantal personen om haar heen die ondanks dat ze niet op de hoogte zijn, haar steun geven. Maar wat als dat er niet is?
Harde handen is een aangrijpend verhaal dat niet alleen door jongeren gelezen moet worden, maar ook aan te raden is voor volwassen. Zoals de auteur in haar nawoord vertelt zijn er veel kinderen die te maken hebben met huiselijk geweld. Ze geeft in dit nawoord een aantal tips wat te doen als het jou overkomt of als je vermoedt dat iemand die jij kent thuis problemen heeft. Lezen dus dit boek!
Met dank aan Uitgeverij Ploegsma voor het recensie-exemplaar.
Moxie woont samen met haar vader, moeder, zusje en hond Wapper. Een half jaar geleden woonden ze nog in een huis met een tuin en had Moxie haar eigen slaapkamer. Nu wonen ze in een flat. Haar vader werkt in ploegendiensten in een fabriek, haar moeder werkt bij een supermarkt. Haar vader heeft vaak een slecht humeur en loopt alleen maar te commanderen. Dat ze boodschappen moet doen, of andere dingen in huis. Als het helemaal mis is, dan vallen er ook klappen. Vooral haar moeder heeft veel te verduren. Maar Moxie kan er met niemand over praten. Haar vader heeft haar namelijk gewaarschuwd, als je met iemand over thuis praat dan gaat de hond eraan...Maar wat als de situatie ondraaglijk wordt, wat moet ze dan?
'Het komt zo onverwacht en het gaat zo snel dat Moxie niet op tijd weg kan duiken. Met zijn rug van zijn hand raakt hij haar in het gezicht. Hard. Zo hard dat haar neus ervan gaat bloeden.'
Caja Cazamier heeft een fijne, toegankelijke schrijfstijl, begrijpelijke taal voor de doelgroep. Harde handen wordt vertelt vanuit het perspectief van de 13-jarige Moxie en haar verhaal is behoorlijk aangrijpend. Kinderen horen op te groeien in een veilige omgeving, maar dat gaat voor Moxie en haar zusje niet op. De verantwoordelijkheid die Moxie toebedeeld krijgt maakt haar vroeg volwassen en ontneemt haar het kind mogen zijn. In dit boek wordt de nadruk gelegd bij de gevoelens en gedachten van Moxie, die van haar zusje en haar moeder zijn wat onderbelicht. Als volwassen dit boek gelezen te hebben, zijn heel veel gevoelens wel in te vullen, en een aantal dingen zijn ook begrijpelijk. Maar is dit voor een jongere ook al mogelijk. Of roept het juist extra vragen op?
Wat de auteur heel mooi heeft weten neer te zetten is hoe het is om in een onveilige situatie te leven. En wat dat doet met een opgroeiende tiener. Een tiener die ondanks alle ellende thuis toch erin slaagt de dingen te ontdekken en ondervinden die elke tiener doet. Alleen moet deze tiener voortdurend op haar hoede zijn, wat het allemaal minder leuk maakt. En gelukkig heeft ze een aantal personen om haar heen die ondanks dat ze niet op de hoogte zijn, haar steun geven. Maar wat als dat er niet is?
Harde handen is een aangrijpend verhaal dat niet alleen door jongeren gelezen moet worden, maar ook aan te raden is voor volwassen. Zoals de auteur in haar nawoord vertelt zijn er veel kinderen die te maken hebben met huiselijk geweld. Ze geeft in dit nawoord een aantal tips wat te doen als het jou overkomt of als je vermoedt dat iemand die jij kent thuis problemen heeft. Lezen dus dit boek!
Met dank aan Uitgeverij Ploegsma voor het recensie-exemplaar.
1
Reageer op deze recensie