Lezersrecensie
Prikkelend , tikkeltje pikant en sprookjesachtig
"De Vuuropaal" is het tweede feelgoodboek uit de pen van de Nederlandse auteur Dominique Lap die eerder "De Talisman" schreef.
Dominique is een auteur die graag schrijft over sterke en onafhankelijke vrouwen waarvan het leven verre van volmaakt verloopt en uiteindelijk er goed mee weg komen. Net als haar eigen leven.
Ik kon opmerken dat haar eigen leven verweven is met kunst. Heel speels en kleurrijk heeft ze kunst in haar boek terug laten komen zonder dat het saai en stoffig wordt. De karakters in de kunstwereld die zij omschrijft zorgen daar wel voor. Ze zijn eigentijds, flitsend en eigenzinnig.
Al snel blijkt dat de auteur niet alleen talent heeft met kunst op het doek, maar dat zij ook een woordkunstenares is. Je leest hoe gemakkelijk de zinnen, humor en vleugje erotiek uit haar pen vloeit.
*De cover*
'Wat hebben de voorwerpen van de cover op het boek te maken met "De Vuuropaal" in deze feelgood roman?' vroeg ik me als lezeres als eerste af toen ik het boek in handen kreeg.
Gedurende het lezen kwam ik er achter wat de voorwerpen op de omslag met elkaar gemeen lijken te hebben. Een biljartbal no.8, het schilderij, een ring, een klavertje vier en een lippenbalsem. Deze voorwerpen zijn allemaal verbonden met de gebeurtenissen van de twee hoofdpersonen in het boek. Alleen gaat het je voorstellingsvermogen soms te buiten. De objecten hebben soms een andere betekenis dan je tevoren had kunnen bedenken. Zelfs de lipbalsem doet je (inwendig) glimlachen.
*Het verhaal*
De hoofdpersonage Florine is een beginnend kunstgaleriehouder nadat ze jarenlang in de advocatuur heeft gewerkt. Ze probeert, zo goed en zo kwaad, haar leven weer op de rails te zetten na een tegenvallend liefdesleven en na een carrièreswitch.
Alsof haar leven nog niet turbulent genoeg is, komt er-als een duveltje uit een doosje- een nieuwe buurman naast haar wonen. Nieuwe buurman Mark is een rijke Amerikaanse expat die verblijft en werkt in Nederland. Hij zet het leven van zijn buurvrouw dusdanig op z'n kop.
Florine koestert een haat/ liefdeverhouding met hem, nadat blijkt dat Mark niet op alle vlakken eerlijk en uitgesproken lijkt...
*"Juicy en spicy feelgood roman"*
Het verschil van sociale klasse tussen Florine en Mark, de Amerikaanse elementen en de erotische spanning in het boek deden me een klein beetje denken aan "vijftig tinten grijs". Daarnaast draagt de ietwat pikante humor bij aan het 'feelgood' element.
Citaat uit het boek:
'Wil je ook?'
'Voorverwarmde chocola door jouw speciale plekje? Nee, dank je.'
'Eerder vond je de noten heerlijk,' zei hij en brak een stuk chocola af.
'Lul,' antwoordde ze.
'Die ook.'
'Fuck you.'
'Technisch gezien...' grijnsde hij, maar hij brak zijn zin af toen hij haar blik zag.
Al met al is de schrijfster er goed in geslaagd om een tintelend, pikant, prikkelend, romantisch verhaal neer te zetten waar je een "feel good" gevoel aan over houdt.
Normaliter lees ik nauwelijks boeken uit het "feelgood" genre, maar de auteur heeft me positief verrast. Dus het "smaakt" niet alleen meer naar de chocolade, maar ook naar meer leesvoer van hetzelfde genre...
Dominique is een auteur die graag schrijft over sterke en onafhankelijke vrouwen waarvan het leven verre van volmaakt verloopt en uiteindelijk er goed mee weg komen. Net als haar eigen leven.
Ik kon opmerken dat haar eigen leven verweven is met kunst. Heel speels en kleurrijk heeft ze kunst in haar boek terug laten komen zonder dat het saai en stoffig wordt. De karakters in de kunstwereld die zij omschrijft zorgen daar wel voor. Ze zijn eigentijds, flitsend en eigenzinnig.
Al snel blijkt dat de auteur niet alleen talent heeft met kunst op het doek, maar dat zij ook een woordkunstenares is. Je leest hoe gemakkelijk de zinnen, humor en vleugje erotiek uit haar pen vloeit.
*De cover*
'Wat hebben de voorwerpen van de cover op het boek te maken met "De Vuuropaal" in deze feelgood roman?' vroeg ik me als lezeres als eerste af toen ik het boek in handen kreeg.
Gedurende het lezen kwam ik er achter wat de voorwerpen op de omslag met elkaar gemeen lijken te hebben. Een biljartbal no.8, het schilderij, een ring, een klavertje vier en een lippenbalsem. Deze voorwerpen zijn allemaal verbonden met de gebeurtenissen van de twee hoofdpersonen in het boek. Alleen gaat het je voorstellingsvermogen soms te buiten. De objecten hebben soms een andere betekenis dan je tevoren had kunnen bedenken. Zelfs de lipbalsem doet je (inwendig) glimlachen.
*Het verhaal*
De hoofdpersonage Florine is een beginnend kunstgaleriehouder nadat ze jarenlang in de advocatuur heeft gewerkt. Ze probeert, zo goed en zo kwaad, haar leven weer op de rails te zetten na een tegenvallend liefdesleven en na een carrièreswitch.
Alsof haar leven nog niet turbulent genoeg is, komt er-als een duveltje uit een doosje- een nieuwe buurman naast haar wonen. Nieuwe buurman Mark is een rijke Amerikaanse expat die verblijft en werkt in Nederland. Hij zet het leven van zijn buurvrouw dusdanig op z'n kop.
Florine koestert een haat/ liefdeverhouding met hem, nadat blijkt dat Mark niet op alle vlakken eerlijk en uitgesproken lijkt...
*"Juicy en spicy feelgood roman"*
Het verschil van sociale klasse tussen Florine en Mark, de Amerikaanse elementen en de erotische spanning in het boek deden me een klein beetje denken aan "vijftig tinten grijs". Daarnaast draagt de ietwat pikante humor bij aan het 'feelgood' element.
Citaat uit het boek:
'Wil je ook?'
'Voorverwarmde chocola door jouw speciale plekje? Nee, dank je.'
'Eerder vond je de noten heerlijk,' zei hij en brak een stuk chocola af.
'Lul,' antwoordde ze.
'Die ook.'
'Fuck you.'
'Technisch gezien...' grijnsde hij, maar hij brak zijn zin af toen hij haar blik zag.
Al met al is de schrijfster er goed in geslaagd om een tintelend, pikant, prikkelend, romantisch verhaal neer te zetten waar je een "feel good" gevoel aan over houdt.
Normaliter lees ik nauwelijks boeken uit het "feelgood" genre, maar de auteur heeft me positief verrast. Dus het "smaakt" niet alleen meer naar de chocolade, maar ook naar meer leesvoer van hetzelfde genre...
3
Reageer op deze recensie