Lezersrecensie
Naar zachtheid en een warm omhelzen
Naar zachtheid en een warm omhelzen
'Binnen een mum van tijd was Ommie weggepoetst,' sluit Adriaan van Dis in zijn autobiografische jeugdherinneringenboek: "Naar zachtheid en een warm omhelzen" af. Maar uit zijn herinneringen is "Ommie" zeker niet verdwenen.
Voor zijn grootvader was "Ommie" (haar echte naam was Jans) een "simpele" harde werkster die haar leven versleet binnen het gezin en voor Adriaan stiekem voelde als een tweede (bonus)moeder.
♡ Quote: 'Zo deden grote mensen. Dood werd er pas echt van je gehouden.' ♡
Echter voor Adriaan was ze een dame die hem de belangrijkste levenslessen leerde en bescherming en liefde bood ten tijden van oorlog, aanhoudende spanningen en wederopbouw.
Op een poëtische manier van schrijven portretteert hij "Ommie" die hem de kunst van het leven voortleeft. Hij deelt zijn jeugdherinneringen en het leven in het heden aan de lezer op. En het boek is een eerbetoon en ode aan "Ommie". Opdat "Ommie" nooit in de vergetelheid mag geraken.
De herinneringen en de schakeling tussen heden en verleden kunnen wat verwarrend zijn tijdens het lezen, waardoor je als lezer soms de draad van het verhaal kwijt kunt raken.
De poëtische vorm van schrijfstijl kunnen wellicht te cryptisch en soms moeilijk te lezen zijn voor de wat jongere/jeugdige/ onervaren lezers. Een literaire roman die je OF geweldig vindt OF moeilijk grijpbaar vindt. Voor mij het laatste.
Neemt niet weg dat het een prachtige ode is aan "Ommie". De liefde die Adriaan koestert voor haar spat van het papier. Meer dan terecht, want ze heeft nu eindelijk de erkenning gekregen die ze na al die tijd heeft verdiend.
'Binnen een mum van tijd was Ommie weggepoetst,' sluit Adriaan van Dis in zijn autobiografische jeugdherinneringenboek: "Naar zachtheid en een warm omhelzen" af. Maar uit zijn herinneringen is "Ommie" zeker niet verdwenen.
Voor zijn grootvader was "Ommie" (haar echte naam was Jans) een "simpele" harde werkster die haar leven versleet binnen het gezin en voor Adriaan stiekem voelde als een tweede (bonus)moeder.
♡ Quote: 'Zo deden grote mensen. Dood werd er pas echt van je gehouden.' ♡
Echter voor Adriaan was ze een dame die hem de belangrijkste levenslessen leerde en bescherming en liefde bood ten tijden van oorlog, aanhoudende spanningen en wederopbouw.
Op een poëtische manier van schrijven portretteert hij "Ommie" die hem de kunst van het leven voortleeft. Hij deelt zijn jeugdherinneringen en het leven in het heden aan de lezer op. En het boek is een eerbetoon en ode aan "Ommie". Opdat "Ommie" nooit in de vergetelheid mag geraken.
De herinneringen en de schakeling tussen heden en verleden kunnen wat verwarrend zijn tijdens het lezen, waardoor je als lezer soms de draad van het verhaal kwijt kunt raken.
De poëtische vorm van schrijfstijl kunnen wellicht te cryptisch en soms moeilijk te lezen zijn voor de wat jongere/jeugdige/ onervaren lezers. Een literaire roman die je OF geweldig vindt OF moeilijk grijpbaar vindt. Voor mij het laatste.
Neemt niet weg dat het een prachtige ode is aan "Ommie". De liefde die Adriaan koestert voor haar spat van het papier. Meer dan terecht, want ze heeft nu eindelijk de erkenning gekregen die ze na al die tijd heeft verdiend.
1
Reageer op deze recensie