Fijn boek, maar nooit echt diep geraakt

Michelle Zauner, dochter van een Koreaanse moeder en een Amerikaanse vader, verliest op haar 25e haar moeder aan kanker. In dit boek kijkt ze terug op hun leven samen, de vele strubbelingen (zeker toen ze puber was), en de tweejaarlijkse reizen naar de familie van haar moeder in Zuid-Korea.

Ondanks het verschil in karakter en cultuur, komt er toch ook steeds meer begrip voor haar moeder. Waar ze zich als puber volledig afzette tegen haar moeder, komen ze zeker tijdens haar ziekte dichter bij elkaar (ook al wordt hun relatie nooit echt heel warm). Koken en eten spelen daar een belangrijke rol in, omdat Michelle zelf ook op zoek gaat naar die typische Koreaanse gerechten (die meermaals en uitgebreid beschreven worden).
Ze beseft dat haar Zuid-Koreaanse roots belangrijk zijn, en wil deze niet meer wegsteken, en er zelfs bewust naar op zoek gaan (zodat ze tegelijkertijd,ook op,zoek naar zichzelf gaat). Ook wil ze voor haar moeder de gerechten maken die zij kent, in de hoop dat ze dan iets zal eten. Het koken en eten is dus de verbindende factor, en het beschrijven van de gerechten kan voor sommigen wat veel zijn, ik vond het juist leuk om nieuwe dingen te leren kennen, al is het maar op papier.

Michelle Zauner schrijft alsof ze het verhaal zelf aan je vertelt. Ze schrijft meestal korte zinnen, die nooit moeilijk zijn. Ook gebruikt ze veel dialogen, wat het heel leesbaar maakt. Om de zwaarte te doorbreken gebruikt ze soms ook wat humor, wat ik ook erg kan waarderen. Al bij al zou ik het een ‘leuke’ schrijfstijl noemen. Niet opvallend, geen literaire zinnen, maar eerder spreektaal.

Het boek wordt niet puur chronologisch verteld. Soms volgt het ene hoofdstuk op het vorige, soms duikt ze het verleden in. Toch zit er een samenhang in, omdat ze door in het verleden te duiken bepaalde dingen verklaart. Mij stoorde deze opbouw niet, ik ging er eigenlijk wel in mee, ook omdat je op die manier nieuwsgierig bleef.

Maar ondanks het trieste thema raakte dit boek me nooit echt helemaal. Ik had vaak het gevoel dat ze zelf alles vanop een afstandje beschreef, zonder diep in de emoties te duiken, of zich te kunnen uitdrukken.

Het is dus zeker geen perfect boek, maar ik heb het wel graag gelezen.

Met dank aan alle medelezers in de leesclub!