Een verwarrend boek

May, professioneel vertaalster, schrijft een brief aan haar uitgever, over het afgelopen jaar, waarin ze de mysterieuze Aline leerde kennen. De relatie tot deze Aline is op zijn minst verwarrend te noemen. Een meisje dat in eerste instantie niet spreekt, maar enkel tussen haakjes schriftelijk communiceert, en hulp zoekt. May die haar wil helpen, maar toch ook deels afhankelijk wordt, en die heel ver gaat in haar hulp. Is het hulp, vriendschap, verliefdheid, of toch nog iets heel anders? En: is het wel allemaal waar wat May vertelt? Wie is de redder en wie is de drenkeling? Wie de volger en wie de leider in hun dans? Wie houdt wie staande?

‘In eerste instantie had ik me gewoon bekommerd om haar gevoeld, een medemens die geconfronteerd werd met een zorgbehoevende en vanuit empathie en burgerzin de persoon in nood probeert te helpen. Langzaamaan had ik me een moeder gewaand, met een verantwoordelijkheidsbesef tegenover dat kwetsbare wezentje dat met opgetrokken schouders in mijn leven was geschuifeld. Uiteindelijk ontstond er een soort van innige vriendschap.’

Maud Vanhauwaert heeft een mooie schrijfstijl, met mooi gevormde zinnen, en hoewel het boek langzaam op gang kwam, kon ik er op een gegeven moment niet meer in stoppen, en wilde ik weten hoe het afliep. Er zit een psychologische spanning in die je niet loslaat, ook al kun je je niet noodzakelijk vereenzelvigen met een van de hoofdpersonages.
Maar aan het einde van het boek weet ik nog altijd niet wat ik precies gelezen heb en wat ik er nu eigenlijk van vind. In heel veel opzichten een verwarrend boek.

Maar misschien is het juist de bedoeling om deze vragen los te weken: is de realiteit zoals wij ze zien wel dé waarheid? Zijn wij altijd eerlijk, tegenover de ander, maar ook tegenover onszelf?

Het verhaal is doorspekt met gedichten, en eerlijk gezegd is dat niet zo aan mij besteed. Ze halen ook de vaart uit het verhaal. Ik heb sowieso al een moeilijke band met poëzie (al heb ik niets tegen een poëtische schrijfstijl), maar als ik dan poëzie wil lezen, haal ik er wel een bundel bij, ik hoef dit niet te lezen in een roman.