Persoonlijk en toch universeel

Een treurwilg is een prachtige boom en Treurwil is een prachtig woord. De wil om te treuren, want waarom zou een mens na een bepaalde tijd niet meer mogen treuren om wie hij verloren is?

Rik Van Puymbroeck werd, volgens eigen zeggen, op 31 oktober 1984 opnieuw geboren. Op die dag sterft zijn goede vriend in een ongeval, waar hij bij was. In 1998 sterft zijn broer, onverwachts, ook in een ongeval, en jaren later zijn moeder, op dezelfde dag.

Zoveel jaren later staat Rik Van Puymbroeck stil bij al die verliezen, bij zijn rouw, bij de manier waarop hij hiermee is omgegaan.
Literatuur en muziek zijn zonder twijfel belangrijk geweest voor hem, hiernaar refereert hij volop, en dit kan soms wat overweldigend overkomen, zeker als je de geciteerde passages of muziek niet kent (mooi is overigens wel dat er een Spotify-playlist bestaat, waardoor je tenminste de muziek kunt leren kennen).

Treurwil is een persoonlijk verhaal, maar tegelijkertijd ook universeel. En Rik Van Puymbroeck brengt het op een mooie, serene manier.

‘Misschien klopt het dat je mensen gaat onderverdelen: zij die iemand verloren en zij die dat niet deden. En dat je bewust die mensen, die beelden, de omgangvormen van anderen probeert te ontleden, desnoods uit elkaar te halen en er die deeltjes uit te halen die jouzelf raken.’

En dat is precies wat je ook met dit boek doet, je haalt er uit wat je raakt, op een bepaald moment. Een boek om af en toe eens opnieuw vast te nemen.