Lezersrecensie
Een dapper maar pijnlijk boek
In deze roman (die eigenlijk eerder een soort autobiografie is, maar om juridische redenen zo niet genoemd wordt) vertelt Lotte Kok over een toxische relatie vol emotioneel misbruik, waar ze uit gestapt is. Ze beschrijft haar ex-partner als een ‘poppenspeler, en zichzelf als een ´pop’, wat meteen al duidelijk maakt hoe de machtsverhoudingen in hun relatie lagen.
De poppenspeler heeft het altijd en overal voor het zeggen, heeft op alles iets aan te merken en speelt op haar schuldgevoel in. Lotte laat zich klein (en steeds kleiner) houden, uit schrik dat hij zichzelf iets zal aandoen. En zo blijft de cirkel rond en wordt het voor Lotte steeds moeilijker om uit de relatie stappen, ook omdat haar omgeving en de hulpverlening haar niet altijd serieus nemen.
In de eerste bladzijden neemt Lotte je meteen al mee in haar verhaal. Wat en hoe ze schrijft is heel erg sterk, en dat ze in de ik-persoon schrijft zorgt er nog meer voor dat je met haar meedenkt en -voelt.
Lotte hanteert een heel prettige schrijfstijl, met mooie gevormde zinnen, je voelt dat ze een schrijfster is. Ze trekt je door die schrijfstijl ook meteen mee haar verhaal in. Ze gebruikt veel korte zinnen, wat prettig is om te lezen, en wat ook echt past bij dit boek.
Het boek volgt ergens wel een klassieke opbouw van een proloog, een middenstuk en een epiloog, hoewel ze ook wel vaak voor- en achteruit springt in haar verhaal, alsof ze gewoon schrijft wat in haar opkomt, zonder dat het noodzakelijk op dat moment in het verhaal gebeurd is.
Op een gegeven moment worden de maanden waarin de gebeurtenissen zich afspelen vernoemd, waardoor je het wel iets beter kan plaatsen.
Een van de meest treffende zinnen is: ‘ Soms wist ik nog beter hoe het met de poppenspeler ging dan met mezelf.’
Deze zin vat zo veel samen. Hun relatie draait alleen maar om de poppenspeler, en voor Lotte is er geen plaats. Heel raak verwoord.
Dit is een goed geschreven dapper maar pijnlijk boek vol emoties, over een relatie vol psychisch geweld, een boek dat erom schreeuwt om door heel veel mensen gelezen te worden, om zo begrip te creëren voor soortgelijke situaties en signalen hiervan te herkennen.
De poppenspeler heeft het altijd en overal voor het zeggen, heeft op alles iets aan te merken en speelt op haar schuldgevoel in. Lotte laat zich klein (en steeds kleiner) houden, uit schrik dat hij zichzelf iets zal aandoen. En zo blijft de cirkel rond en wordt het voor Lotte steeds moeilijker om uit de relatie stappen, ook omdat haar omgeving en de hulpverlening haar niet altijd serieus nemen.
In de eerste bladzijden neemt Lotte je meteen al mee in haar verhaal. Wat en hoe ze schrijft is heel erg sterk, en dat ze in de ik-persoon schrijft zorgt er nog meer voor dat je met haar meedenkt en -voelt.
Lotte hanteert een heel prettige schrijfstijl, met mooie gevormde zinnen, je voelt dat ze een schrijfster is. Ze trekt je door die schrijfstijl ook meteen mee haar verhaal in. Ze gebruikt veel korte zinnen, wat prettig is om te lezen, en wat ook echt past bij dit boek.
Het boek volgt ergens wel een klassieke opbouw van een proloog, een middenstuk en een epiloog, hoewel ze ook wel vaak voor- en achteruit springt in haar verhaal, alsof ze gewoon schrijft wat in haar opkomt, zonder dat het noodzakelijk op dat moment in het verhaal gebeurd is.
Op een gegeven moment worden de maanden waarin de gebeurtenissen zich afspelen vernoemd, waardoor je het wel iets beter kan plaatsen.
Een van de meest treffende zinnen is: ‘ Soms wist ik nog beter hoe het met de poppenspeler ging dan met mezelf.’
Deze zin vat zo veel samen. Hun relatie draait alleen maar om de poppenspeler, en voor Lotte is er geen plaats. Heel raak verwoord.
Dit is een goed geschreven dapper maar pijnlijk boek vol emoties, over een relatie vol psychisch geweld, een boek dat erom schreeuwt om door heel veel mensen gelezen te worden, om zo begrip te creëren voor soortgelijke situaties en signalen hiervan te herkennen.
1
Reageer op deze recensie
