Hartverscheurend maar mooi

Op een dag verdwijnt Wolf, de jongste broer van Lara Taveirne, om, uit eigen wil, nooit meer terug te keren. Zijn dagboek van die reis naar het hoge noorden wordt ingepakt en vastgebonden op zijn lichaam teruggevonden.

Tien jaar later beschrijft Lara de dagen na de terugkeer van zijn lichaam, vele jeugdherinneringen, hoe en wie haar broer was, en probeert ze zijn laatste reis te reconstrueren, zonder ooit de waarom-vraag te stellen (omdat hier ook geen antwoord op komt in zijn dagboek).

Dit is een heel persoonlijk verslag, ze heeft zelf het gevoel dat ze door het op te schrijven zich het verdriet toe-eigent, terwijl het verdriet niet alleen van haar is. Toch wil ze proberen er woorden aan te geven, er een verhaal van te maken, háár verhaal. Waardoor ze het toch ook weer opentrekt naar het verdriet van de anderen, en er onbewust ook een universeel verhaal van maakt, want verlies en rouw zijn voor veel mensen herkenbaar (ook al verschillen de omstandigheden).
Ze is zich bewust van haar verbeelding (‘Ik heb het er altijd moeilijk mee gehad om de werkelijkheid ongemoeid te laten.’), van het belang van verhalen, maar dit heeft ze nodig om ergens iets van betekenis te vinden.

Lara Taveirne schrijft prachtige zinnen, je zou er zo veel van willen inkaderen, omdat ze zo waar en mooi zijn. Haar zinnen zijn haakjes, waar ze telkens weer andere gedachten aan ophangt.

De uitgave is overigens schitterend, als het Moleskine-schriftje dat Wolf op zijn laatste reis mee had.

‘Hartverscheurend’, zegt David van Reybrouck op de achterflap, en dat klopt. Hartverscheurend, triestig, maar tegelijkertijd ontroerend mooi.
(en zo mooi dat Lara is beginnen te schrijven om de dromen van Wolf waar te maken)