Een bijzondere broersnacht...

Een toch wel onverwachte titel voor dit urenlang durende verhaal dat verteld wordt door Ithamar Diskin aan zijn twee jaar jongere broer Boaz tijdens hun jaarlijkse broersnacht in een hotel aan zee nabij Tel Aviv. Hij vertelt tot in de finesses alles, maar dan echt alles over zijn nooit meer te vergeten onenightstand met de mooie Sjaron die hij moest ontmoeten in een kroeg, die hem ontvoert en hem de hele nacht gegijzeld houdt in een veraf gelegen landhuis. Nu twintig jaar geleden!

Ithamar (mede-eigenaar van een sportschool, een gym) is inmiddels de zestig gepasseerd, maar is nog steeds bijzonder knap, een spetter, maar helaas ook ongelooflijk bijziend. It(h)a is niets zonder zijn bril en reservebril. Dat lezen wij meermaals. Een essentieel gegeven in het verhaal. In H3: Bij de kapper: “Ik zet vlug mijn bril op en de twee vage vlekken in de grote spiegel worden hij en ik”.

Tijdens deze broersnacht drinken de broers het ene na het andere glaasje boukha, vijgenbrandenwijn (door vriend Altman zelf gestookt) en vertellen en vertellen en praten met elkaar tot ze in en uit bed rollen.

Boaz (marineofficier op een onderzeeboot) is getrouwd met Maja, heeft een dochter en een zoon, woont nog in Israël. Ithamar, 35 jaar geleden al geëmigreerd naar de VS, naar Charlottesville (Virginia), is niet getrouwd, heeft geen kinderen, maar wel veel vrouwen gekend. Maar er is één vrouw die hij nooit zal vergeten, die hem na 5 jaar heeft verlaten, zijn hart voor altijd gebroken heeft en dat is Michal Cohen. Hij ziet haar overal… Een obsessie. Ook nu bij het begin van de avond en nacht met Sjaron.
Meesterverteller en schrijver Meir Shalev weet deze obsessie fenomenaal te verwoorden in de eerste alinea van het boek: “Op een keer, in een Tel Aviv’s straatje waarvan ik de naam ben vergeten, schemerde je plotseling door in een andere vrouw. Ze liep me tegemoet, zette jouw stappen, kwam dichterbij, toonde me jouw uiterlijk, en ik – mijn hart stond stil, mijn voeten ook. Mijn handen namen de bril van mijn neus – bijzienden zoals ik begrijpen waarom – en zetten die snel terug op zijn plaats” Na zo’n prachtige zin wil je alleen maar verder lezen. En kom je nog veel meer mooie zinnen en gedachten tegen.
Nog één citaatje over die obsessie (H17): “Zo was het ook die nacht in het huis van Sjaron, (…) bij haar en binnen in haar… ook toen dacht ik aan Michal, zoals ik altijd, overal en bij elke vrouw aan haar dacht en aan haar denken zal”.

Ithamar vertelt, Boaz luistert, interrumpeert, stelt vragen. Aanvankelijk. Maar het wordt toch nog een soort van gesprek, soms een stevige, felle discussie, met zijpaden en vooral met verwijzingen naar en vergelijkingen met hun ouders. De broers produceren beiden hun woordelijke discussies en ruzies waardoor duidelijk wordt hoe hun jeugd in het ouderlijk huis verliep. Ithamar was de lieveling van zijn moeder en Boaz, ja van zijn vader… De ouders leefden gescheiden in hetzelfde huis en communiceerden niet direct met elkaar. Ithamar bracht hun boodschappen over en liep regelmatig de trap op en af. Op “De beneden” woonde moeder Rachel en op “de boven” vader Jechiël. In het dagelijks leven: advocaat en notaris en …. een vrouwenliefhebber.

Bladzijde, na bladzijde volgen wij het gedetailleerde verhaal van de (uitermate erotische, maar ook nachtmerrieachtige) onenightstand met Sjaron en wat mijns inziens eigenlijk het hoofdthema is: het verhaal van de twee broers over hun “vroeger” tot ongeveer de dood van eerst vader en jaren later van de moeder. En zulks met alle geheimen daarbij die niet verteld mochten worden!
Wie blijkt Sjaron te zijn? En dan is inmiddels twee keer de titel voorbijgekomen… Maar wie zegt het? Tegen wie? En waarom? Wat mocht er niet verteld worden?
Lees maar!

Nog een mooie levenswijsheid van Ithamar’s vriend Altman van de boukha:
“De alcohol doet met ons wat wij met hem doen”. (…) “Hij zuivert ons, gooit onze kop met alle gif daarin weg en laat onze staart kwispelen”.

WAARDERING
Drie dikke welverdiende sterren voor Meir Shalev, een groot schrijver. De erotische scènes braken me wat op. Less is more.

Zeist, 29 mei 2024