Tegenstellingen zorgen voor vreugde en verdriet

‘Alles wat ik aan je haatte’ is het eerste deel van de trilogie van Tamara Postma. Hierna volgt nog ‘Alles wat ik aan je miste’ en ‘Alles wat ik aan je liefhad’. Deze drie boeken vormen samen de Oxymoron serie.

De moeders van Jamie en Hazel zijn vriendinnen en bevallen ook nog eens op dezelfde dag. Daardoor zijn de kinderen tot elkaar veroordeeld en dat vinden beiden een straf. Volgens de uitleg van Jamie zijn ze oxymoron. Hij legt aan het begin van het verhaal uit wat hij daarmee bedoeld. Juist doordat hun moeders beste vriendinnen zijn worden ze geregeld met elkaar geconfronteerd, zonder dat ze daar zelf inspraak in hebben. Doordat ze zo van elkaar verschillen – Jamie saai en altijd in het grijs of donkerblauw gekleed en Hazel, liefhebber van kleur en glitters – hebben ze een verschrikkelijke hekel aan elkaar. Ze zijn elkaars tegenpolen en willen dat graag zo houden. Waar het maar kan, zitten ze elkaar in de haren. Maar zou het niet zo kunnen zijn dat ze toch om elkaar geven? Was sich liebt, das neckt sich, zoals de Duitsers zo mooi schrijven. Blijkbaar is voor dit fenomeen ook een Engelse term bedacht, namelijk: Van enemies to lovers.
De hoofdstukken worden afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Hazel en van Jamie. Er zijn verwijzingen naar het verleden belicht vanuit beiden. Daardoor worden sommige situaties op twee manieren verteld. Duidelijk wordt dat Jamie alles krijgt wat zijn hartje begeerd, dat zijn ouders dol op hem zijn en altijd voor hem klaar staan. Jammer dat hij uiteindelijk toch geen prettig mens is geworden. Hazel heeft alleen haar moeder, die echter regelmatig vergeet dat ze een kind moet grootbrengen. Gelukkig voor haar vangen de ouders van Jamie haar vaak op. En Jamie, die is daar weer erg jaloers op.
Hoe verder je in het boek komt, hoe beter je de personages leert kennen. De vlotte manier van schrijven, de humor en het beeldende maakte dat ik het boek moeilijk weg kon leggen. Postma heeft de verschillende karakters goed uitgediept. Aan sommige van de personages kreeg ik soms zelfs een hekel. Chapeau dus voor Postma. Ik kijk uit naar het volgende deel.