Lezersrecensie
Aangenaam, maar niet overtuigend spannend
‘Het blauwe uur’ is de vierde thriller van Paula Hawkins. Van haar las ik alleen ‘het meisje in de trein’ en deze vond ik zwaar overhypet (is dit een woord?) Met het ‘blauwe uur’ gaan Paula en ik in de herkansing. Dit keer gaat het verhaal over een kunstenares, Vanessa Chapman. Ze is zowel beroemd als berucht. Het Tate Modern-museum in Londen houdt een tentoonstelling over 'Beeldhouwwerken en natuur' en heeft één van haar werken. Dat werk is niet onomstreden. Een vooraanstaand forensisch antropoloog claimt dat in het kunstwerk gebruik is gemaakt van een menselijk bot. En dan te bedenken dat de echtgenoot van Vanessa al twintig jaar spoorloos verdwenen is. Kunstkenner James Becker reist af naar het geïsoleerde eiland aan de Schotse kust waar Vanessa al jaren woonde, om de waarheid boven water te halen. Op het eiland komt James in contact met Grace, zij was een vriendin van Vanessa en beheert het restant van haar bezittingen. James is geobsedeerd van Vanessa en haar werken en probeert via Grace alles over haar te weten te komen. Hij komt echter terecht in een wereld van intriges, leugens, halve waarheden en niet te begrijpen toestanden.
De personages worden uitgebreid beschreven, ook de bijfiguren, maar ze blijven toch een beetje vlak. Door de gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving zie je het eiland zo voor je. Toch loopt het verhaal traag, en als je geen interesse hebt in schilderijen, keramiek en kunst in het algemeen, kunnen de beschrijvingen daarvan je vervelen.
Het verhaal wisselt geregeld tussen de personen en ook kom je regelmatig een dagboekfragment van Vanessa tegen en van de brieven die men elkaar schreef. Hierdoor is het wel even opletten, maar al snel is het duidelijk vanuit welk perspectief de story verteld wordt.
‘Het blauwe uur’ wordt weggezet als thriller, maar dat vind ik te veel eer. Nergens zat ik op het puntje van mijn stoel, of wilde nagelbijtend verder lezen. Daarvoor mist het toch wel de nodige spanning, en een beetje thriller lezer heeft al snel in de gaten hoe het werkelijk zit.
Het is een boek dat je eerder leest voor de sfeer van de omgeving en de gevoelens van de personages.
Al met al geen vervelend boek, een aardig tussendoortje
De personages worden uitgebreid beschreven, ook de bijfiguren, maar ze blijven toch een beetje vlak. Door de gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving zie je het eiland zo voor je. Toch loopt het verhaal traag, en als je geen interesse hebt in schilderijen, keramiek en kunst in het algemeen, kunnen de beschrijvingen daarvan je vervelen.
Het verhaal wisselt geregeld tussen de personen en ook kom je regelmatig een dagboekfragment van Vanessa tegen en van de brieven die men elkaar schreef. Hierdoor is het wel even opletten, maar al snel is het duidelijk vanuit welk perspectief de story verteld wordt.
‘Het blauwe uur’ wordt weggezet als thriller, maar dat vind ik te veel eer. Nergens zat ik op het puntje van mijn stoel, of wilde nagelbijtend verder lezen. Daarvoor mist het toch wel de nodige spanning, en een beetje thriller lezer heeft al snel in de gaten hoe het werkelijk zit.
Het is een boek dat je eerder leest voor de sfeer van de omgeving en de gevoelens van de personages.
Al met al geen vervelend boek, een aardig tussendoortje
1
Reageer op deze recensie