zussen als tegenpolen

José Fernanda levert met Mevrouw C. haar derde roman, die ook weer deels autobiografisch is. Deze roman beschrijft het leven van 2 zussen, de een, Constance, heel erg rijk, weduwe, ziek en eenzaam. De ander, Sophie, vrijgevochten, artistiek maar vastgelopen in haar werk. Het lijkt voor Sophie een geschenk uit de hemel als het verzoek van Constance komt om voor haar te komen werken. In het grote kasteel, waar Constance alleen woont en met harde hand over haar personeel regeert probeert Sophie contact te krijgen met haar zus. Dit doet ze door middel van het schrijven van een ontroerend verhaal voor haar. Eigenlijk is dit een verhaal in een verhaal. Constance lijkt te ontdooien, maar niets is minder waar als blijkt dat de zwager van Constance zijn oog laat vallen op Sophie. De omgang met Constance wordt slechter. Uiteindelijk verlaat Sophie Brussel en gaat weer in Amsterdam wonen. De zussen kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar. Het is een verhaal met veel vaart geschreven en blijft boeien tot op het eind. Dit eind is echter zeer abrupt en voor mijn gevoel is het hiermee niet af.