Lezersrecensie
broederliefde in WOII
De Drentse thrillerauteur Michael Planting presenteert de aangrijpende Tweede Wereldoorlog thriller die de lezers meeneemt naar een donkere periode in de geschiedenis vol spanning, emotie en doorzettingsvermogen.
De twaalfjarige Gabrian Sijbrands uit Den Haag wordt samen met zijn ouders en twee jaar jongere broer Jordan van doorgangskamp Westerbork op transport gezet naar het vernietigingskamp Auschwitz. Het Poolse verzet stopt de trein onderweg, zij bevrijden enkel de kinderen. Helaas zijn de patrouillerende Duitse soldaten vlakbij en vallen ze in handen van meedogenloze nazi-commandant Karl Vonkle. De broertjes worden gescheiden. Jordan dient onderduikers te verraden en Gabrian moet misstanden in Auschwitz melden bij de kampleiding. Hun leven verandert in een hel. Ze zetten alles op alles om te overleven en om Vonkle tevreden te stellen gaan ze tot het uiterste.
De cover van het boek is aangrijpend, een eenzaam kind voor de goederentrein waarin de Joden vervoerd werden. Hij heeft een knuffel in zijn ene hand en een koffer in zijn andere. Hij staat er verloren bij.
Het is een ontzettend aangrijpend en indrukwekkend verhaal, vertelt vanuit de broertjes, waarbij Gabrian het meest aan het woord komt. Het is niet voor te stellen wat deze jonge kinderen meemaken en welk een veerkracht ze hebben. De personages waarmee de jongens te maken krijgen worden realistisch neergezet. Het verhaal start in 1943 en gaat door tot het eind van de oorlog. Het laatste deel is vijftien jaar later. Ondanks alle gruwellijkheden en de beschrijvingen van de ontberingen die de jongens en de anderen in de kampen meemaakten, wist het boek me niet echt te raken. Ik heb me afgevraagd waardoor dit komt? Ligt het eraan dat er vanuit de jongens wordt verteld? Of heb ik al te veel van dit soort verhalen gelezen? Of ben ik te sceptisch omdat we nog steeds niet geleerd hebben dat oorlogen niets oplossen? Het ligt zeker niet aan de aandacht voor details die Planting heeft.
De twaalfjarige Gabrian Sijbrands uit Den Haag wordt samen met zijn ouders en twee jaar jongere broer Jordan van doorgangskamp Westerbork op transport gezet naar het vernietigingskamp Auschwitz. Het Poolse verzet stopt de trein onderweg, zij bevrijden enkel de kinderen. Helaas zijn de patrouillerende Duitse soldaten vlakbij en vallen ze in handen van meedogenloze nazi-commandant Karl Vonkle. De broertjes worden gescheiden. Jordan dient onderduikers te verraden en Gabrian moet misstanden in Auschwitz melden bij de kampleiding. Hun leven verandert in een hel. Ze zetten alles op alles om te overleven en om Vonkle tevreden te stellen gaan ze tot het uiterste.
De cover van het boek is aangrijpend, een eenzaam kind voor de goederentrein waarin de Joden vervoerd werden. Hij heeft een knuffel in zijn ene hand en een koffer in zijn andere. Hij staat er verloren bij.
Het is een ontzettend aangrijpend en indrukwekkend verhaal, vertelt vanuit de broertjes, waarbij Gabrian het meest aan het woord komt. Het is niet voor te stellen wat deze jonge kinderen meemaken en welk een veerkracht ze hebben. De personages waarmee de jongens te maken krijgen worden realistisch neergezet. Het verhaal start in 1943 en gaat door tot het eind van de oorlog. Het laatste deel is vijftien jaar later. Ondanks alle gruwellijkheden en de beschrijvingen van de ontberingen die de jongens en de anderen in de kampen meemaakten, wist het boek me niet echt te raken. Ik heb me afgevraagd waardoor dit komt? Ligt het eraan dat er vanuit de jongens wordt verteld? Of heb ik al te veel van dit soort verhalen gelezen? Of ben ik te sceptisch omdat we nog steeds niet geleerd hebben dat oorlogen niets oplossen? Het ligt zeker niet aan de aandacht voor details die Planting heeft.
2
1
Reageer op deze recensie