De keuze tussen terugkeren of doodgaan

Het verhaal begint op het moment dat Malodot een kamer toegewezen krijgt door de Opzichter. Op de deur hangt de spreuk “Leven is nog steeds de grootste doodsoorzaak.”
Malodot deelt de kamer met drie andere mannen die er op zijn zachtst gezegd niet alledaags uitzien: Hubert, de oudste, heeft een lamme linkerarm en zijn tong hangt uit zijn mond, Emmanuel zit onder de brandwonden en Didier heeft een schot door zijn hoofd gehad. De eerste vraag die ze hem stellen, na het verdelen van de bedden, is hoe hij aan zijn eind is gekomen. Na even nadenken weet hij weer dat hij met zijn vrouw Lauralouise op weg was naar een feestje toen er opeens een hert de weg overstak, hij het beest probeerde te ontwijken en vervolgens tegen een boom knalde. Hij denkt in het hiernamaals te zijn beland, maar wordt keihard uitgelachen, hij is nu in een ontwenningskliniek.
“‘En waar zou ik dan wel van moeten ontwennen dan?’
‘Van het leven, tiens. De dood is een zuivere dood en ongeschikt voor iemand die nog aan het leven hangt, al was het slechts met een enkel flodderdraadje. Je kan het als gunst beschouwen van het Grote Niets, dat je er klaar voor wordt gemaakt.’”
Die eerste nacht kan hij de slaap niet vatten, gaat uit bed en wordt overvallen door een onbedaarlijke trek in een sigaret. Op zoek naar een automaat dwaalt hij in het onmetelijke complex rond en ontmoet Albertine en vindt in haar een gelijkgestemde ziel.
Verhulst weet de lezer helemaal mee te nemen naar dit tussenstadium van leven en dood waar de enige twee keuzes zijn óf echt doodgaan óf weer opnieuw geboren worden en je hele leven weer van vooraf aan te herbeleven. De redenen waarom zijn lotgenoten wel of niet terug willen worden ons op een smakelijke en humoristische manier voorgeschoteld, maar het komt er vooral op neer dat het leven voor de een verslavender is dan voor een ander.
Op een dansfeestje verzucht Albertine: ‘Deze mensen zitten hier totaal niet op hun plaats, als je ze zo bezig ziet kan je toch niet geloven dat die verslaafd zijn aan het bestaan? Ze zijn dood zoals ze leefden, het verschil is niet te zien.’
Het is een fijn boek om te lezen, met een mooie vormgeving en helder taalgebruik, al zal een enkele Vlaamse uitdrukking wat vraagtekens op kunnen oproepen bij een Nederlandse lezer. Schitterende metaforen of prachtige, lange zinnen zul je niet vinden, maar dat zou ook niet passen bij de burgerman die Malodot is. Humor komt er daarentegen wel veel in voor en zorgt ervoor je de meeste tijd met een glimlach om de mond zit te lezen. Een heerlijk boek dat kan aanzetten tot het nadenken over je eigen leven: is die wel de moeite waard om over te doen, gesteld dat je in zo’n zelfde situatie als Malodot terecht komt, en haal je wel alles uit je leven wat erin zit? Maar gewoon genieten van verhaal zonder er verder over na te denken kan natuurlijk ook.