Welke dromen zijn werkelijkheid en welke herinnering vergeten?

Louis Koch heeft een groot succes met zijn zelfgeschreven film, waar hij jaren aan gewerkt heeft. Op de premiereavond komt er een vrouw naar hem toe die zegt dat deze film over de onopgeloste moord op haar moeder gaat. Louis is van slag, drinkt nog meer dan hij altijd al deed en wil achter de waarheid komen. Wie is deze vrouw? Welke dromen zijn werkelijkheid? Welke herinneringen is hij vergeten?

Eric Corton (1969) is al jaren een begrip in de mediawereld. Hij maakt al jaren radio programma’s voor onder andere 3FM. Daarnaast heeft hij ook geacteerd en gepresenteerd. Zo was hij te zien in de televisieserie Penoze en Mocro Maffia. Hij was ambassadeur voor het Rode Kruis. Na 2 eerder verschenen boeken (‘Wilde wereld’ en Auto-biografie’) is ‘Mist’ zijn nieuwste roman.

‘Mist’ is een roman die bijna een thriller te noemen is. Er is een onopgeloste moord, een moordwapen wat nooit gevonden is en veel alcoholmisbruik. Louis heeft een jeugd gehad die niet altijd even makkelijk was, met een vader die agressief kon zijn. Louis is gaan drinken, drugs gaan gebruiken en heeft met jeugdvrienden inbraken gedaan. Jaren later drinkt hij nog steeds veel te veel. Hij droomt over een moord met een jezusbeeld en heeft hier een film over gemaakt. Dan komt Frederique bij hem en beweerd dat deze film over de onopgeloste moord op haar moeder gaat, inclusief het jezusbeeld. Louis kan er niet langer om heen en gaat achter de waarheid aan, waarbij hij zichzelf regelmatig hard tegenkomt.

Het is Eric Corton gelukt om het boek zowel spannend als ontroerend te houden. Er ontstaat een sympathie voor Louis, die teveel drinkt, daar te makkelijk aan toe geeft, maar toch niet opgeeft en doortastend blijft. Het boek is filmisch en makkelijk leesbaar geschreven. De titel past uitstekend bij het boek, er is veel sprake van mist in herinneringen en drankgebruik, maar ook in het ziekteverloop van de vader van Louis. Dit wordt meeslepend beschreven. Een prachtig citaat uit het boek over Alzheimer in het verzorgingstehuis gaat als volgt: ‘Als hij de juiste sleutel maar vindt om zijn geheugen te openen, dat weet hij diep van binnen. Voor de mensen hier aan tafel is dat al te laat. Voor hen is er geen sleutel meer. Geen plek waar dingen opgesloten liggen, maar een dikke, dichte mist. En filterkoffie met een koekje.’