Lezersrecensie
Een schrijfster met potentie
Karin Quint heeft er als schrijfster al aardig wat bladzijdes opzitten, maar dit is wel haar debuut als romanschrijver. En er komt meer, want Het Koetshuis is slechts het eerste deel van de Landgoed Rosaville-serie.
Een boek met mooie beschrijvingen van landgoed Rosaville en haar koetshuis, maar ze zijn zeker niet overdadig. Het is dan ook een modern verhaal met mobieltjes in plaats van ruisende rokken. Dit maakt de setting niet minder romantisch.
Het duurt tot driekwart in hoofdstuk twee voor we weten dat de ik-persoon Laura heet. Ook daarna wordt haar naam niet vaak genoemd. Dit maakt het moeilijker om je met de hoofdpersoon verbonden te voelen. Ook het veelvuldig gebruik van het voorvoegsel ‘stief’, creëert afstand. En zinnen als “ ‘Heb je nog verder gelezen in het dagboek van je oma?’ vroeg Emina toen mijn stiefzus in de keuken was om onze theekoppen in de vaatwasser te zetten, vlak voordat ze samen terug naar Amsterdam zouden reizen.” verdienen geen schoonheidsprijs.
Als het dan ook nog hier en daar voorspelbaar of ongeloofwaardig is, zou je denken dat het een potentieloos boek is, maar dat is niet het geval. Het boek leest heerlijk, er gebeurt genoeg en zou je misschien zelfs een pageturner kunnen noemen.
Spannend wordt het wel. Via het dagboek van haar oma komt historicus Laura achter een weggestopt verhaal van een onbeantwoorde liefde, maar ook in haar eigen leven is de ware liefde nog niet gevonden. Als Laura een archief uitzoekt van de vader van de televisieproducent Tom Boyard, komt ze erachter dat Tom’s wrok niet terecht is, maar het is de vraag of Tom daar wel naar wil luisteren.
Dit boek zou zomaar het begin van een succesvolle serie kunnen zijn. Na dit debuut ‘Het koetshuis’, kunnen we wellicht nog een ‘Rozenkamer’ of ‘Parkweide’ verwachten. Leuk detail in Het koetshuis is het meisje wat Tom zich kan herinneren, al lezend zittend tegen de zomereik. Dit meisje zou een verwijzing naar de schrijfster kunnen zijn, want ook zij zag en hoorde niemand meer als ze aan het lezen was..
Een boek met mooie beschrijvingen van landgoed Rosaville en haar koetshuis, maar ze zijn zeker niet overdadig. Het is dan ook een modern verhaal met mobieltjes in plaats van ruisende rokken. Dit maakt de setting niet minder romantisch.
Het duurt tot driekwart in hoofdstuk twee voor we weten dat de ik-persoon Laura heet. Ook daarna wordt haar naam niet vaak genoemd. Dit maakt het moeilijker om je met de hoofdpersoon verbonden te voelen. Ook het veelvuldig gebruik van het voorvoegsel ‘stief’, creëert afstand. En zinnen als “ ‘Heb je nog verder gelezen in het dagboek van je oma?’ vroeg Emina toen mijn stiefzus in de keuken was om onze theekoppen in de vaatwasser te zetten, vlak voordat ze samen terug naar Amsterdam zouden reizen.” verdienen geen schoonheidsprijs.
Als het dan ook nog hier en daar voorspelbaar of ongeloofwaardig is, zou je denken dat het een potentieloos boek is, maar dat is niet het geval. Het boek leest heerlijk, er gebeurt genoeg en zou je misschien zelfs een pageturner kunnen noemen.
Spannend wordt het wel. Via het dagboek van haar oma komt historicus Laura achter een weggestopt verhaal van een onbeantwoorde liefde, maar ook in haar eigen leven is de ware liefde nog niet gevonden. Als Laura een archief uitzoekt van de vader van de televisieproducent Tom Boyard, komt ze erachter dat Tom’s wrok niet terecht is, maar het is de vraag of Tom daar wel naar wil luisteren.
Dit boek zou zomaar het begin van een succesvolle serie kunnen zijn. Na dit debuut ‘Het koetshuis’, kunnen we wellicht nog een ‘Rozenkamer’ of ‘Parkweide’ verwachten. Leuk detail in Het koetshuis is het meisje wat Tom zich kan herinneren, al lezend zittend tegen de zomereik. Dit meisje zou een verwijzing naar de schrijfster kunnen zijn, want ook zij zag en hoorde niemand meer als ze aan het lezen was..
1
Reageer op deze recensie